حرف هایی که ناگفته اند
حرف های بچه ها به والدینشان
ما به فرزندان خود توجه می کنیم اما گاهی این توجه کافی نیست ، گاهی حرف هایشان را نمی فهمیم و آن ها نیز به حکم کودکی نمی توانند از دغدغه هایشان که به پاکی و زیبایی خودشان است با ما صحبت کنند، شاید مشکل کار آنجاست که خودما هم کودکی مان را فراموش کرده ایم ....
***
1- بزرگترها وعده می دهند و بعد به طور کلی آن را به دست فراموشی می سپارند و یا ادعا می کنند که این وعده فقط برای دلگرمی ما بوده است.
2- بزرگترها دستوراتی را به کودکان می دهند که خود هرگز به ان عمل نمی کنند. مثلاً به ما می گویند دروغ نگویید، اما خودشان وقتی حوصله حرف زدن با کسی را ندارند، می گویند بگو نیستم!؟
3- بزرگترها اغلب اوقات سخنان کودکان را قطع می کنند ولی اگر ما این کار را انجام دهیم خشمگین می شوند.
4- بزرگترها هرگز اجازه نمی دهند بچه ها لباسی را که خودشان دوست دارند بپوشند ولی هرگز درباره لباسی که خودشان باید به تن کنند، نظر کودکان را نمی پرسند.
5- بزرگترها وقتی با هم دعوا می کنند قهر می کنند و حاضر نیستند از یکدیگر معذرت خواهی کنند ولی وقتی ما با برادر یا خواهرمان دعوا می کنیم می گویند باید از یکدیگر عذرخواهی کنید.
6- بزرگترها اشتباه می کنند ولی هرگز حاضر نیستند به آن اعتراف کنند ، اما به ما می گویند وقتی اشتباه کردی اعتراف کن.
7- بزرگترها غالباً کودکان را با بی عدالتی تنبیه می کنند. یک اشتباه کوچک که از ما سر می زند در مقابل آن تنبیهی می شویم که با اشتباه مان تناسب ندارد.
8- بزرگترها غیبت می کنند ولی اگر در مورد همین افرادی که بزرگترها در موردشان قضاوت می کنند سخن بگوییم این را بی ادبی می شمارند.
9- بزرگترها در اسرار کودکان دخالت می کنند. آنها پیوسته در این فکرند که ممکن است کودکان کار بدی بکنند و هیچ فکر نمی کنند که این کار سری ممکن است عملی باشد که به خوشحالی آنها بینجامد.
10- بزرگترها ما بچه ها را با هم مقایسه می کنند، آنها غافلند که خداوند هر انسانی را با سرشتی مخصوص به خود آفریده است.
بزرگ تر ها....
منبع : مجله موفقیت
تنظیم برای تبیان :داوودی
مقالات مرتبط :
