وصایای حضرت زهرا(س)

در روضة الواعظین آمده است که: چون زمان رحلت فاطمه زهرا(س) نزدیک شد فرمود: ای پسرعم! یقیناً می دانم که ساعتی بعد به پدرم رسول خدا (ص) ملحق می شوم پس آن چه در دل دارم به عنوان وصیت بیان می کنم .

علی (ع) فرمود: ای دختر رسول خدا (ص) مرا بدانچه دوست می داری وصی کنی . پس کنار بستر زهرا نشست و با اشاره به اطرافیان اتاق را خلوت نمود . آن گاه صدیقه طاهره فرمود: ای پسرعمو! مرا در طول زندگی مان دروغ گو خیانت کار نیافته ای و دراین مدّت هرگز مخالفت تو را ننموده ام .

علی (ع) فرمود: پناه برخدا! والله تو داناتر و با تقوا تر و گرامی تر و خداترس تر از آن هستی که من تو را برای مخالفت کردن با خویشتن مورد سرزنش و توبیخ قراردهم و دوری از تو و نبودن تو بر من بسی گران و دشوار خواهد بود؛ ولی چه باید کرد که این مسئله ای است که کسی را از آن چاره ای نیست؛ ولی سوگند به خدا! تو با رفتنت مصیبت رسول خدا(ص) را برای من تجدید می کنی و یقینا وفات و فقدان تو بسی گران خواهد بود،

پس انا لله و اناالیه راجعون

و در این مصیبت بزرگ و تأثر آور و دردناک و حزن انگیز، مصیبتی که در آن دلداری نمی توان یافت و سوگی است که جایگزین ندارد.

پس آن دو ساعتی با هم گریستند و بعد امام (ع) سر حضرت فاطمه (س) را بر سینه خویش تکیه دادند و فرمودند: هر وصیتی می خواهی بکن یقینا من به عهد خود وفا کرده ام و آن چه وصیت کنی انجام خواهم داد و کارهای تو را بر کار های خویش مقدم خواهم داشت .

از حسن بصری نقل شده که می گفت: حضرت فاطمه زهرا (س) عابدترین امّت بود و در عبادت حقّ تعالی آن قدر برپا می ایستاد که پاهای مبارکش ورم می کرد.

فاطمه (س) فرمود: خدا به تو پاداش خیر دهد پسرعم ! وصیت می کنم :

1- پس ازمن با دختر خواهرم امامه ازدواج کن؛ زیرا او برای فرزندانم مانند خود من است؛ مردان بدون زن نمی توانند زندگی کنند.

2- اگر ازدواج کردی یک شب نزد آنان بمان و شب دیگر نزد همسرت و چون فرزندانم یتیم شدند مبادا بر سر آنان فریاد زنی.

3- مبادا کسانی که به من ستم کردند در تشیع جنازه ام شرکت کنند؛ زیر آنان دشمن من و دشمن رسول خدایند؛ و مبادا بگذاری فردی از آنان و پیروانشان بر من نماز بخوانند. مرا درشب هنگامی که چشم ها آرام گرفته و مردان و زنان بنی هاشم به خواب رفته اند به خاک بسپار .

4- برای هریک از زنان پیامبر(ص) دوازده اوقیه و برای امامه نیز مقداری قرارده.

5- برای من تابوتی تهیه کن که هنگام حمل جنازه بدنم پیدا نباشد آن گاه طرز ساختن آن تابوت را ، که اسماء بنت عمیس در حبشه آموخته بود، به همسرش آموخت.

*****************

اسماء همسر جعفر طیار نقل می کند که: در لحظه های پایانی زندگی حضرت زهرا(س) متوجّه آن بزرگ زنان عالم بودم.

ابتدا غسل کرد و لباس ها را تغییرداد و در خانه مشغول راز و نیاز با خدا شد. جلورفتم ، فاطمه (س) را دیدم که رو به قبله نشسته و دست ها را به سوی آسمان برآورده، چنین دعا می کند:

پروردگارا! بزرگا! به حقّ پیامبرانی که آن ها را برگزیدی و به گریه های حسن و حسین در فراق من ، از تو می خواهم از گناهکاران شیعیان من و شیعیان فرزندان من درگذری.

قسمت هایی از کتاب هفتادو پنج درس زندگی از سیره حضرت فاطمه (س) /حمید رضا کفاش