آرامش گمشده فوتبال ایران

در حالی که کمتر از 50 روز به جدال حساس تیم ملی فوتبال کشورمان با کره شمالی باقی نمانده است، فوتبال کشورمان همچنان درگیر حاشیه های زیادی است که مسلما به سود هیچ کس نخواهد بود.

وضعیت هشداری که در حال حاضر در فوتبال کشورمان حکم فرما شده است قطعا نشان دهنده این است که نه تنها بخشی از فوتبال کشورمان بلکه بسیاری از پایه های آن  ایراد دارد .

فوتبال امروز ایران در رده های باشگاهی و ملی در جایگاهی قرار دارد که پیش از این هرگز چنین تجربه ای را از سر نگذرانده و تداوم آن به صلاح ورزش کشور نیست. مردم در کوچه و برزن از فوتبال سخن می گویند و اینکه چه شده ناب ترین و جذاب ترین رشته ورزشی کشورشان اینچنین متحمل شکست های تلخ می شود. ایرانیان همواره در عرصه های ملی متحد و یکپارچه بوده اند با این حال کجای کار ایراد دارد که این "بار" به منزل نمی رسد.

پس از پایان سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی به نظر می رسد تمامی اهالی فوتبال همدلی خود را از دست داده اند و هیچ کس به فکر موفقیت فوتبال کشورمان نیست.

اگر کمی به اطراف خود نگاه کنیم ، قطعا متوجه خواهیم شد که تیم های شرق آسیا (ژاپن و کره) با سرمایه گذاری و برنامه ریزی دقیق به دنبال رسیدن به جام جهانی برای دفعات متوالی هستند در حالی که فوتبال ما  برای رسیدن به بزرگترین نمایشگاه فوتبال طبق سنوات گذشته همچنان به فکر اما و اگر هاست.

چرا راه دور برویم تیمی که پس از بارسلونا توانسته است بهترین خط حمله تیم های باشگاهی را در آسیا از آن خود کند ( استقلال) در جدال با تیم های درجه چندمی آسیا نتوانسته است آن اقتدار خود در لیگ ایران را پیش بگیرد و شاید دلیل آن را هر کسی بتواند به راحتی حدس بزند.

فوتبال ملی ترکیه در جام جهانی 2002 پس  از پرواز به سوی کره و ژاپن برای حضور در جام جهانی و هنگامی که بر فراز پایتخت خود قرار داشتند به یکباره پرچم کشور خودشان را بر روی زمین دیدند که توسط میلیون ها هموطن درست شده بود تا حمایت خود را از سربازان کشورشان اعلام کنند.

در این چند روزه شاهد بودیم که امیر قلعه نویی و محمد مایلی کهن مچ در مچ یکدیگر انداختند که باید از آنها پرسید: چرا این همه اصرار برای ادامه بحران و آبروی یکدیگر را ریختن ؟

ورزشی  که روزگاری میدانگاه جوانان با اخلاق و برومندی چون تختی ها ، قایقران ها ، خادم ها و ...... بوده است امروزه به میدانی برای پیش بردن اهداف  شخصی مبدل شده است و هر کس برای اثبات حقانیت خود به شکایت از دیگری ، بیانیه ، جوابیه و ....  روی می آورد و آنها را در رسانه ها مطرح می کند و دیگر رسانه ها جایی برای یافتن اخبار روزانه نیست بلکه جایی است برای مطرح کردن عقاید شخصی افراد.

روزگاری کلمه تبانی در ورزش کشورمان هیچ و پوچ بود و هیچ کس اجازه به خود نمی داد تا حتی آن را به زبان بیاورد اما امروزه می بینیم که به راحتی یکدیگر را به تبانی متهم می کنیم که این نشان دهنده از بین رفتن حرمت هاست که امیدواریم هر چه زودتر فوتبال ایران از این سرازیری خلاص شود.

در حالی که رقیبان ایران در حال حاضر خود را آماده رویارویی با تیم ملی فوتبال کشورمان می کنند فوتبال ملی ما به تازگی سرمربی خود را شناخته است و این سردرگمی تنها می تواند حریفان ما را به جام جهانی نزدیک تر کند تا خدای نکرده باز هم غمی دیگر بر دل میلیون ها  ایرانی بنشیند.

امروز که ملتی صعود به جام جهانی را به انتظار نشسته است و میلیون ها استقلالی قهرمانی خود را به نوعی از دست رفته می بینند و تمام امید قهرمانی را به اتفاقات فوتبالی و البته آرامش ذهنی سرمربی تیمشان می بینند و همچنین دیگر نمایندگان ایران که یکی پس از دیگری مقابل حریفان خود گلباران می شوند متزلزل بودن فوتبال ایران را نشان می دهد.

به هر حال به تمامی اهالی ورزش به خصوص اهالی فوتبال توصیه می کنیم تا فقط فقط یک ماه اختلافات خود را با یکدیگر کنار بگذارند و باز هم یک بار دیگر ایرانی بودن خود را نشان دهند تا جوانان برومند کشورمان زیر پرچم سه رنگ و مقدس کشورمان راه صعود به جام جهانی را هموار کنند.

آرامش شاید در حال حاضر بهترین داروی فوتبال ایران باشد تا بتوانیم با جبران اتفاقات گذشته در روزهای آینده افسوس روزهای گذشته را نخوریم.

تبیان- رضا سیگاری