جاده ای به سوی تو

این دیگر قشنگ ترین تشویقی است که تا حالا شنیده ام. اینکه ستاره های ما، منفی های ما را پاک می کند. اینکه خوبی ها جای بدی ها را می گیرد. خدایا فکر نمی کنی این دیگر خیلی زیادی است.

شاید ما آدم ها جنبه این همه مهربانی تو را نداشته باشیم. قبلاً همیشه فکر می کردم تو مثل معلم های مهربان

می مانی؛ اما حالا احساس می کنم مهربانی تو، یک جور مهربانی مادرانه است. شاید هم مهربانی تو با همه مهربانی های دنیا فرق دارد. تو همه نوع مهربانی را با هم داری.

خدایا، چرا؟ چرا این قدر می بخشی چرا این قدر تشویقمان می کنی چرا این قدر جایزه می دهی

شاید می خواهی به هر قیمتی که شده خوب باشیم.

تو از هر راهی وارد می شوی تا ما را راهنمایی کنی. گاهی ما را می ترسانی، گاهی دعوایمان می کنی و خیلی وقت ها هم تشویق مان می کنی.

پشت همه این دعوت کردن ها چیزی هست. چیزی که من آن را نمی فهمم. اما تو می خواهی ما به آن برسیم.

شاید خودت باشی. خودت هستی که پشت همه نیکی ها ایستاده ای. خوبی ها جاده ای است که ما را به تو می رساند.

چرا خدا بدی ها را با نیکی ها پاک می کند آیا این مسئله باعث نمی شود که آدم ها در بدی کردن زیاده روی کنند؟