گاه هشیارند و گاهی مست! گاهی خوش، زمانی بد!
راستش اما نه آن‌اند و نه این‌اند آه ای مردم
آسمان یك‌رنگ و تنها اینكه تنهایی... كه تنهایی...
چون تمام شاعران بی‌سرزمین‌اند آه ای مردم
...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1388/01/16
تمام شاعران بی سرزمین
چند غزل از " حافظ ایمانی"
غزل اول :
| شاعران اندوهگین... اندوهگین‌اند آه ای مردم |
| تاجر تردید بازار یقین‌اند آه ای مردم |
| شاعران بار رسالت را به دوش درد بردند و... |
| وارث تكفیر آیات مبین‌اند آه ای مردم |
| عالمان بی‌عمل شاید... ولی هم‌صحبت غیب‌اند |
| شاعران روزگارِ ما همین‌اند آه ای مردم |
| طالعِ موزون و ناموزونشان نحس است و معمولاً ـ |
| با سیاهی با قمر در عقرب هستی قرین‌اند آه ای مردم |
| گاه هشیارند و گاهی مست! گاهی خوش، زمانی بد! |
| راستش اما نه آن‌اند و نه این‌اند آه ای مردم |
| آسمان یك‌رنگ و تنها اینكه تنهایی... كه تنهایی... |
| چون تمام شاعران بی‌سرزمین‌اند آه ای مردم |
غزل دوم :
| فرزانگان نیامده دیوانه می‌شوند |
اسطوره‌ها كنار تو افسانه می‌شوند |
| چون رودها كه بی‌تو به دریا نمی‌رسند |
| با آب تشنگان تو بیگانه می‌شوند |
| دریا به قطره، كوه به شن، آسمان به آه |
| منظومه‌ها به پای تو ویرانه می‌شوند |
| حرف از فنا نزن كه در آغوش آتشت |
| زرتشت‌های سوخته پروانه می‌شوند |
| وقتی كه پلك می‌زنی از كوچه‌های مست |
| داروغه‌ها مراقب میخانه می‌شوند |
| نه مهرگان‌ِ شعله... نه نوروزِ هفت‌سین |
| این روزها بدون تو زیبا نمی‌شوند |
غزل سوم :
| لیلانه‌های* زخمه‌نوازانِ پُرغمت |
| شرحی است بر نزول مزامیر مبهمت |
| شرحی است از خلود خراسان خلسگی |
| تا نخجوان بارش اشكان نم‌نمت |
| تاریخ را به هم زده چشمان محض تو |
| در بیهق نظاره‌ام از بیش و از كمت |
| صد بار باید از لبة تیغ بگذرند! |
| سرها مگر شوند بدین‌گونه محرمت |
| انگشت‌های معجزه‌ات را اشاره كن! |
| ای شعله‌خیزِ آتش زرتشت در دمت |
| تشدید نام توست، دفم را دو نیمه كن! |
| دریا دو شقّه می‌شود از اسم اعظمت |
| تعجیل كن، ارادة طوفان تشنگی! |
| تا جان بگستریم در انفاس مقدمت |
غزل چهارم :
| چه داشت رستم و چه شد قبور كوه‌ها؟ |
| و عاشقان تیشه‌مرده از عبور كوه‌ها؟ |
| دوباره باز این اتاق زیر شیروانی و... |
| دوباره باز من كه زل زدم به دور كوه‌ها |
| كه چشم‌های خیس شاعرانه‌ام شراب را ـ |
| درست زد به جام سنگی صبور كوه‌ها |
| منم كه در درخت‌ها ظهور می‌كنم، بیا |
| به وادی مقدس اَلستُ طور كوه‌ها |
| فرازی از نشیب خنده‌های آسمانی‌ام |
| زمین به ضرب دره‌ها، زمان به زور كوه‌ها |
| زبان اگر فصیح شد... صریح شد... مسیح شد! |
| زبان اگر بریده شد بگو زبور كوه‌ها |
| مراقبان آیه‌های بی‌چرای عشق را |
| مگر تو امتحان كنی، مگر تنور كوه‌ها |
| قسم به قدر غربتم، به تنگ‌بودِ فرصتم |
| هنوز ایستاده‌ام هلا غرور كوه‌ها! |
غزل پنجم:
| در دشت‌های استجابت هوی من باش |
| یعنی بیا صیاد من... آهوی من باش |
| بی‌مهرة ماری پر از رمل و پر از جفر |
| جادوی من جادوی من جادوی من باش |
| پرپر زدم در كوچه‌های بی‌پرستو |
| بالی ندارم، شانة گیسوی من باش |
| مجروح و خسته، زخمی و پیر و زمین‌گیر |
| بگذار برخیزم، بیا زانوی من باش |
| شهدی نمی‌جوشد از این انبوه‌ِ اندوه |
| زنبور كوهی می‌شوم، كندوی من باش |
| شمشیر تبریز نگاهت را برقصان |
چرخی بزن! در جنگ رویاروی من باش |
| من خون اسماعیل را در چشم دارم |
| آماده شد قربانی‌ات، چاقوی من باش |
| هرگاه می‌خندم، سمرقند لبم شو |
| در خشم اما كوفة ابروی من باش |
| عمرم اگر كوتاه شد، بختم بلند است |
| چشمم اگر بیمار شد داروی من باش |
| هرچند تنها بقچه‌ای از شعر دارم |
در حجلة دلواپسی بانوی من باش |
٭: آوازهای بومی عاشقانه‌ای كه پیران روستایی عموماً با دوتار و تنبور می‌خوانند و می‌نوازند.
تهیه و تنظیم : مریم امامی - تبیان
