رهبران اسراییل:اسحاق رابین
مقدمه:
یکی از نکات بسیار مهم در مبارزه با دشمن،شناخت دشمن است.شناخت دشمن صرفا به شناخت ساختار سیاسی و یا عملکرد ها محدود نمی شود ،بلکه به شناخت نخبگان حاکم بر نظام سیاسی دشمن نیز مرتبط می شود.هدف از معرفی این رهبران اسراییلی صرفا آشنایی خواننده تبیان با یک فرد نیست.بلکه ما به دنبال آن هستیم،خاستگاه سیاسی و اجتماعی رهبران صهیونیست و دلایل و زمینه های رشد آنان را برای مخاطب به تصویر بکشیم.زمینه های که فضای حاکم بر رفتار سیاسی نخبگان صهیونیست را به تصویر می کشد.
یکی از نکات بسیار مهم در مبارزه با دشمن،شناخت دشمن است
زندگی نامه:
سیاستمدار و نظامی اسرائیلی، متولد سال 1922 در قدس، پدر وی از جمله پایه‌گزاران اصلی جنبش کارگران یهود در فلسطین بود. مادر وی «روزاکوهین» مدت چند سال نماینده شورای کارگران تل آویو بود. رابین قبل از پیوستن به گروه [تروریستی] پالماخ در مدرسه کشاورزی [کفر تبور] تحصیل کرد. وی لشکر «هاریل» را در جنگ 1948 رهبری کرد، و در
بیت‌المقدس و نقب جنگید، و در جبهه جنوبی [جنگ] افسر عملیاتی بود. پس از پایان جنگ به ارتش پیوست و به مناصب بالایی دست یافت. با درجه ژنرالی رئیس اداره آموزش ارتش 1953- 1956، فرمانده نظامی منطقه شالی 1956- 1959، رئیس واحد عملیات ارتش 1959- 1964، و رئیس ستاد ارتش 1961- 1964.
از جمله مهمترین موفقیت‌های وی تشکیل یک مدیریت ستادی متشکل از افرادی نظیر «اسرائیل تال» ، «ماتی بیلید»، و «آریل شارون» بود که دارای دیدگا‌ه‌ها و نظرات نظامی نوین به شمار می‌آمدند. رابین ارتش اسرائیل را در جنگ 1967 رهبری و فرماندهی کرد، و پس از اینکه دوران ریاست ستاد ارتش [1964- 1968] را به پایان رساند تا سال 1973در سمت سفیری اسرائیل در آمریکا خدمت کرد و نقشی مهم و اساسی در توسعه همکاری‌های نظامی آمریکا و اسرائیل ایفاء نمود. رابین از جمله نزدیکان گلدا مایر نخست‌وزیر بود و روابط خویش را با وی با دور زدن از کنار «آبا ابان» که وزیر خارجه بود، حفظ نمود.
در طول جنگ روانی سال 1970، رابین توصیه کرد که اسرائیل اعماق خاک مصر را بمباران نماید که حکومت اسرائیل
پیشنهاد وی را نپذیرفت. پس از بازگشت از ماموریت واشنگتن وارد فعالیت‌های سیاسی شد و در دوره هشتم انتخابات به نمایندگی مجلس انتخاب شد. جنگ اکتبر و در نتیجه کاهش شهرت و اعتبار رهبران سیاسی باعث شد که وی از جمله بارزترین نامزدهای احراز مسئولیت‌های مهم در هیات دولت گردد. در سال 1974 در دولت گلدا مایر به وزارت کار منصوب شد و پس از سقوط دولت در آوریل همان سال به نخست‌وزیری رسید. دولت وی سه سال دوام داشت و در طول آن پیمان ایجاد رابطه با مصر منعقد شد که منجر به توافقنامه صلح گردید. اما دولت وی با مشکلات زیادی به‌ویژه اقتصادی مواجه گردید که علت اصلی آن انجام بازسازی ارتش [و هزینه‌های سنگین آن] پس از جنگ 1973 بود. در رابطه با این مشکلات، روابط متشنج وی و رقیبش یعنی شیمون پرز وزیر دفاع موثر بود.
پس از رسوایی کشف وجود حسابی بنام همسرش در یکی از بانک‌های آمریکا در سال 1977- که امری غیرقانونی برای
مسئولین اسرائیل تلقی می‌شود- رابین استعفاء داد و این رسوایی باعث ناکامی حزب کارگر در انتخابات گردید. پس از تشکیل دولت ائتلافی [حزب لیکود و حزب کارگر] در سال 1984، تا سال 1990 در مقام وزارت دفاع انجام وظیفه کرد. وی مسئول استفاده از سیاست‌های «مشت آهنین» و «شکستن استخوان» بود که ارتش اسرائیل عملاً آن را بر علیه انتفاضه مردم فلسطین بکار گرفت. از سال 1974 به بعد به همراه شیمون پرز به شکل متناوب رهبری حزب کارگر را به عهده داشت. حزب کارگر در سال 1992 به پیروزی رسید و پس از پیروزی حزب در انتخابات، به نخست‌وزیری رسید. رابین در دوران حکومتش (از سال 1992 به بعد) پیمان صلح با سازمان آزادی بخش فلسطین و اردن را عملی و محقق ساخت. در میان اسرائیلی‌های متولد فلسطین، رابین اولین نخست‌وزیر آن گروه به شمار می‌رود.
دوران نخست وزیری سپهبد اسحاق رابین تا نوامبر 1995 به طول انجامید. زیرا وی بوسیله یک دانشجوی جوان یهودی با
گرایش‌های راست افراطی و عضو گروه «اییال که مخالف روند سازش اعراب و اسرائیل و اجرای فرمول «زمین در قبال صلح» بود، در تاریخ 4 نوامبر 1995 در تل آویو ترور و به هلاکت رسید. پس از مرگ وی، «شیمون پرز» همکار و یار حزبی‌اش، مسئولیت نخست‌وزیری را به عهده گرفت. رابین به خاطر تلاش‌هایش در راه انعقاد قرارداد صلح خاورمیانه، جایزه صلح نویل سال 1994 را بطور مشترک به اتفاق یاسر عرفات رهبر ساف و نیز شیمون پرز دریافت کرد. و نیز دریافت درجه کترای افتخاری از چند دانشگاه اسرائیلی و آمریکایی. اثر وی: خاطرات رابین (منتشره در سال 1979 در بوستون آمریکا).]
