عالم برزخ(6)

ادامه مطلب از عالم برزخ(5)...

وجوه مشترك و وجوه متفاوت زندگی این جهان و زندگی آن جهان

وجوه مشترك زندگی دنیا و زندگی آخرت این است كه هر دو زندگی ، حقیقی‏ و واقعی است، در هر دو زندگی انسان به خود و آنچه به خود تعلق دارد آگاه است، در هر دو زندگی لذت و رنج، سرور و اندوه، سعادت و شقاوت‏هست. غرایز انسان، اعم از غرایز حیوانی و غرایز ویژه انسان، در هر دو زندگی حكمفرماست. در هر دو زندگی، انسان با بدن و اندام كامل و اعضاء و جوارح زندگی می‏كند، در هر دو زندگی فضا و اجرام هست. اما تفاوتهای‏ اساسی هم در كار است: در اینجا توالد و تناسل و كودكی و جوانی و پیری و سپس مرگ هست و در آنجا نیست.

در اینجا حیات‏ آمیخته است با موت، هر حیاتی توام است با ماده‏ای كه فاقد حیات است‏ و بعلاوه از مرده زنده بیرون می‏آید و از زنده مرده، چنانكه ماده بی‏جان در شرایط خاص تبدیل به جاندار می‏شود و جاندار تبدیل به بی‏جان، ولی در آنجا حیات محض حكمفرماست، ماده و جسم آن جهان نیز جاندار است، زمین و آسمانش جاندار است، باغ و میوه‏اش مثل اعمال و آثار تجسم یافته انسان جاندار است، آتش و عذابش نیز شاعر و آگاه است. در اینجا اسباب و علل و شرایط خاص زمانی حكمفرماست حركت و تكامل وجود دارد، در آنجا فقط ملكوت الهی و اراده الهی ظهور دارد. شعور و آگاهی و به طور مطلق دید و شنید و درك انسان در آن جهان بسی شبیه ‏تر و نیرومندتر است، و به عبارت دیگر، پرده ها و حجابها در آن جهان از جلوی انسان‏ برداشته شده و انسان با بینشی دورنگر حقایق را درك می‏كند چنانكه قرآن‏ كریم می‏فرماید: «فكشفنا عنك غطائك فبصرك الیوم حدید». ما پرده را اكنون از تو برگرفتیم پس دیده‏ات تیز است.

در اینجا خستگی و دلزدگی و ملال خصوصا از یكنواختی است و انسان حالت‏ گم كرده‏ای را دارد كه در پس گمشده خویش است و به هر چیزی كه می‏رسد می‏پندارد آن را یافته است و به او دل خوش می‏كند، اما پس از چندی‏ احساس می‏كند كه "او" نیست، خسته و دلزده می‏گردد و به دنبال چیز دیگر می‏رود. این است كه در دنیا انسان همیشه طالب چیزی است كه ندارد و دلزده از چیزی است كه دارد، اما در جهان آخرت به حكم آنكه به آنچه‏ در اعماق فطرت و شعور شخصی خود دلبستگی داشته و گمشده واقعی او بوده‏ است یعنی حیات جاوید در جوار رب العالمین رسیده است به هیچ وجه خستگی‏ و ملال و دلزدگی برایش پیدا نمی‏شود . قرآن كریم به همین  نكته اشاره می‏كند ، آنجا كه می‏گوید: «لا یبغون عنها حولا».

(بر خلاف دنیا) در آنجا انسانها طالب دگرگونی و وضع جدید نیستند. این است كه اهل بهشت با آنكه الی الابد در بهشت بسر می‏برند هرگز دلزده و سیر نمی‏گردند. و به علاوه نظر به اینكه در آنجا هر چه بخواهند به اراده الهی برایشان‏ پیدا می‏شود آرزوی آنچه ندارند آزارشان نمی‏دهد.