داستان آن عاشق که با معشوق خود بر می شمرد خدمت ها و وفاهایِ خود را و شب های دراز بی نوایی و جگرتشنگی...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1387/12/18
داستان آن عاشق که...
داستان آن عاشق که با معشوق خود بر می شمرد خدمت ها و وفاهایِ خود را و شب های دراز بی نوایی و جگرتشنگی و روزهای دراز را می گفت که من جز این خدمت نمی دانم؟
اگر خدمت دیگر هست، مرا ارشاد کن که هر چه فرمایی مُنقادم، اگر در آتش رفتن است چون خلیل(ع) و اگر در دهان نهنگ دریا فتادنست چون یونس(ع) و اگر هفتاد بار کشته شدن است چون جِرجیس(ع) و اگر از گریه نابینا شدن است چون شُعیب(ع) و وفا و جانبازی انبیاء را (ع) شمار نیست، و جواب گفتنِ معشوق او را.
حکایت در اینکه عشق با خودبینی در نمی سازد.
| آن یکی عاشـــــــــــــق به پیش یارِ خود |
| می شــــمرد از خـــــــــدمت و از کار خود |
| کز برای تو چــــــــــــنین کردم، چــــــنان |
| تیــــــرها خوردم درین رزم و سِــــــــــنان |
| مال رفــــــت و زور رفـــــت و نام رفــــت |
| بر من از عشــــــقت بســـــی ناکام رفت |
| هــــــــیچ صبحم خفته یا خـــندان نیافت |
| هیچ شــــــامم با سر و ســــامان نیافت |
| آنچه او نوشـــــــــیده بود از تلــــخ و درد |
| او به تفصــــــیلش یکایک می شــــــمرد |
| نــــــــه از برای منّتی، بل می نمـــــــود |
| بر درســـــتیّ ِ محبّت صـــــــد شــــهود |
| عاقــــــــــلان را یک اشـــــــارت بس بود |
| عاشـــــقان را تشــــــنگی ز آن کَی رود؟ |
| می کــــــــند تکرار گــــــفتن بی مـــلال |
| کی ز اشـــــارت بس کن حـُوت از زلال؟ |
| صـــــد ســــــخن می گفت زآن درد کهن |
| در شــــکایت که نگــــــفت یک ســــخن |
| آتشی بودش، نمی دانســــت چیســـت |
| لـــــیک چون شمع از تَفِ آن می گریست |
| گفت معشوق: این همه کردی، ولــــیک |
| گوش بگشــــــا پهن و انــدریاب نیــــــــک |
| کآنچه اصلِ اصلِ عشق ست و وَلاســـت |
| آن نکردی، اینچه کـــــــردی، فرع هاست |
| گفتش آن عاشق: بگو کآن اصل چیست؟ |
| گفت: اصلش مـُردن ست و نیستی ست |
| تو هـــــمه کردی، نمردی، زنــــــــده یی |
| هین بمیـــــر ار یارِ جان بازنــــــــــــده یی |
| هــــم در آن دَم شـــــــد دراز و جان بداد |
| همچو گـــُــل در باخت سر، خندان و شاد |
روح عاشق از پالایش های مادی پاک است
| مــــــــاند آن خــــــنده بر او وقفِ ابد |
| همــــــــچو جان و عقلِ عــــارف بی کَبَد |
| نور مَه آلــــــوده کَی گــــــــــردد ابد؟ |
| گـــــــر زنده آن نور بر هر نیـــــــــک و بد |
| او ز جـــــــــــــمله پاک، واگردد به مــــاه |
| هـــــــمچو نورِ عقل و جان ســـــویِ اله |
| وصـفِ پاکی وقف بر نورِ مَه اســـــت |
| تابشـــــش گر بر نجاساتِ ره اســـــــت |
| زآن نجاســــــــــــاتِ رَه آلــــــــــودگی |
| نور را حاصـــــــــل نگردد بَدرَگــــــــــــی |
رجوع روح عارف به محضر خداوند
| ارجــــــــــعی بشـــــــــــــنود نورِ آفتاب |
| سوی اصــــــــــــل خویش بازآمد شتاب |
| نه ز گـــــــــلخن ها بر او ننــــــگی بماند |
| نه زگلشــــــــــــــن ها بر او رنگی بماند |
| نورِ دیـــــــــده و نوردیـــــــــده بازگشت |
| ماند در ســـــــــــودایِ او صحرا و دشت |
برگرفته از کتاب مثنوی معنوی از مولانا به اهتمام کریم زمانی
تنظیم برای تبیان: پایدار
جهت خرید کتاب مثنوی معنوی کلیک نمایید.
جهت خرید نرم افزار نفیر نی کلیک نمایید.
جهت خرید کتب ادبی کلیک نمایید.
جهت خرید کتب تاریخی کلیک نمایید.
