هرچه خوبی ، هر چه پاکی ، هرچه نور
اوست
آری اوست
ای او ... خداست
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1387/12/18
شاد زی، ای کودک شیرین من
دو شعر از سیمین بهبهانی:
اذان
| در پس آن قله های نیلفام |
| شد نهان خورشید با آن دلکشی |
| شام بهت آلود می اید فرود |
| همره حزن و سکوت و خامشی |
| راست گویی در افق گسترده اند |
| مخمل بیدار و خواب آتشی |
| نقش های مبهمی آمد پدید |
| روز و شب در یکدگر آمیختند |
| آتش انگیزان مرموز سپهر |
| هر کناری آتشی انگیختند |
| ابرها چون شعله ها و دودها |
| سر به هم بردند و در هم ریختند |
| می رباید آسمان لاله رنگ |
| بوسه ها از قله ی نیلوفری |
زهره همچون دختران عشوه کار |
| می فروشد نازها بر مشتری |
| بی خبر از ماجرای آسمان |
می کند با دلبری خنیاگری |
| سروها و کاج های سبزگون |
| ایستاده در شعاع سرخ رنگ |
| سبز پوشان کرده بر سر ، گوییا |
| پرنیانی چادر سرخ قشنگ |
| سوده ی شنگرف می پاشد سپهر |
بر سر کوه و درخت و خاک و سنگ |
| مسجد و آن گنبد میناییش |
| چون عروسی با حیا سرد و خموش |
در کنارش نیلگون گلدسته ها |
| همچو زیبا دختران ساقدوش |
| در سکوت احترام انگیز شام |
| بانگ جان بخش اذان اید به گوش |
| این صدا پیغام مهر و دوستی است |
| قاصد آرامش و صلح و صفاست |
| گوید : ای مردم ! به جز او کیست ؟ کیست |
| آن که می جویید و پنهان در شماست ؟ |
| هرچه خوبی ، هر چه پاکی ، هرچه نور |
اوست
آری اوست
ای او ... خداست
جامه ی عید
| سرخوش و خندان ز جا برخاستم |
| خانه را همچون بهشت آراستم |
| شمع های رنگ رنگ افروختم |
| عود و اسپند اندر آتش سوختم |
| جلوه دادم هر کجا را با گلی |
| نرگسی یا میخاکی یا سنبلی |
| کودکم آمد به برخواندم ورا |
| جامه های تازه پوشاندم ورا |
| شادمان رو جانب برزن نهاد |
| تا بداند عید، یاران را چه داد |
| ساعتی بگذشت و باز آمد ز در |
| همچو طوطی قصه ساز آمد ز در |
| گفت: «مادر! جامه ام چرکین شده |
| قیرگون از لکه های کین شده |
| بس که بر او چشم حسرت خیره شد |
| رونقش بشکست و رنگش تیره شد |
| هر نگاه کینه کز چشمی گسست |
| لکه یی شد روی دامانم نشست |
| از حسد هر کس شراری برفروخت |
| زان شرر یک گوشه از این جامه سوخت |
| مانده بر این جامه نقش چشمشان |
| کینه و اندو ه و قهر و خشمشان» |
| گفتمش: «این گفته جز پندار نیست» |
| گفت : « مادر! دیده ات بیدار نیست |
| جامه تنها نه که جان فرسوده شد |
| بس که با چشمان حسرت سوده شد |
| از چه رو خواهی که من با جامه یی |
| افکنم در برزنی هنگامه یی |
| جلوه در این جامه آخر چون کنم |
| کز حسد در جام خلقی خون کنم |
| شرمم اید من چنین مست غرور |
| دیگران چون شاخه ی پاییز، عور |
| همچو ماهی کش نباشد هاله یی |
| یا چو شمعی کو ندارد لاله یی |
بر تنم این پیرهن ناپک شد |
| چون دل غمدیدگان صد چک شد |
| یا مرا عریان چو عریانان بساز |
| یا لباسی هم پی آنان بساز!» |
| این سخن گفت و در آغوشم فتاد |
ککلش آشفت و بر دوشم فتاد |
| اشک من با اشک او آمیخت نرم |
| بوسه هایم بر لبانش ریخت گرم |
| گفتمش:« آنان که مال اندوختند |
| از تو کاش این نکته می آموختند |
| کاخشان هر چند نغز و پربهاست |
| نقش دیوارش ز خشم چشم هاست |
| گر شرابی در گلوشان ریخته |
| حسرت خلقی بدان آمیخته |
| شاد زی، ای کودک شیرین من |
| از رخت باغ و گل و نسرین من! |
| از خدا خواهم برومندت کند |
| سربلند و آبرومندت کند |
| لیک چون سر سبز، شمشادت شود |
| خود مبادا نرمی از یادت شود |
| گر ترا روزی فلک سرپنجه داد |
| کس ز نیرویت مبادا رنجه باد!» |
تهیه و تنظیم:زهره سمیعی
