ره ز جفا چو بر جگر مجتبی رسید

فـغـانِ جــن و انـس بــه عـرش عُلی رسید

پــر اضــطـراب و واهــمــه شـد عـالم وجود

هـنـگـامـه قـیـامــت و، یــوم الــجـزا رسید

در هـم شــکـسـت قـائـمـه عـرش کـبـریـــا

گـویـی کــه روز نـیـسـتـی مـاسـوی رسید

چـشـم فـلـک ز گریه به غراب خون نشست

اشـک مَـلـک بــه طـارم هـفتم سما رسید

الــمــاس جُـعــده کــارگــر افــتــاد ای دریــغ

آتـش بـه جـان حـضـرت خـیـرالـنّسـاء رسید

نــعـش امـام شـد هـدف چـوبــه‌هـای تـیــر

یـا فـاطـمـه! بـه نـور دو چـشمت چها رسید

بـر حـجـت خـدا، چـه سـتـم‌هـا، چـه ظـلم‌ها

زآن ناکـــِسـان دور ز شــرم و حـیــا رسـیــد

در شـهـر خـویـش و خانـه خود هم غریب بود

از بـس کـه ظـلـم و جـور بـر او ز آشنا رسید

مظلوم چون تو کیست؟ که از ظلم همسرش

مسموم گشت و جان به لبش از جفا رسید

یـا مـصطـفی! ز روی تـو هم کس نکرد شرم

نـامــردمــی بـبـیـن ز کـجــا تـا کــجــا رسید

روز جـــزا جـــواب خـــدا را چــه مــی‌دهــنـد

آنـان کــه ظـلــمـشـان بـه عـزیـز خدا رسید

سـوز غــمــش بــه جــان بــراتـی شرر فكند

آتــش بـه استـخـوانـش ازیــن مـاجرا رسید