داغ جگر سوخته

آتــشـی در دل سـودا زده افـروخـتـه بــود

شرم دارم کـه بـگویم تن مسمـوم تـرا

خـصـم بـا تـیـر بـه تـابوت به هم دوخته بود

راز دل را همه با همسر خود می‌گویند

حَسن از همسر خودکامه خود سوخته بود

جـگـرش پـاره شـد از نـیشتر زخم زبان

در لـگن خـون دلـی ریـخـت که انـدوخته بود

ارث مـادر خـود بـُرد غـم و رنـج و مِـحَن

صـبـر و تـسـلـیـم و رضـا از پدر آموخته بود