نامه‌ای از طرف شیطان

خانه‌اش کجاست؟ کجاها زیاد آفتابی می‌شود؟ از چی خوشش می‌آید و از چی بیزار است؟ قیافه‌اش چه شکلی است؟

هفته‌هاست که به شیطان فکر می‌کنم. این شیطان انگار دست بردار نیست. مدام توی ذهنم قدم می‌زند. می‌خواهم قیافه‌اش را پیش خودم ترسیم کنم تا اگر جایی دیدمش تحویلش نگیرم.

فکر کنم قیافه هر کسی شکل رفتارهایش باشد. شکل کارهایی که انجام می دهد و صفت‌هایی که دارد. برای همین تمام این هفته سعی کردم آیه‌هایی را که درباره شیطان است پیدا کنم. فکر کردم اگر با اخلاقش آشنا شوم، بهتر می‌توانم بین این همه شلوغی او را بشناسم.

اول از همه فهمیدم که او کارهای زشت آدم را به نظرش قشنگ می‌کند و این خیلی بد است. چون آدم گیج می‌شود و نمی‌تواند خوب و بد را از هم تشخیص بدهد. دیگر اینکه شیطان دروغگوست و قول‌هایی می‌دهد که بعداً زیرش می‌زند.

این آیه بیست و دوم سوره «ابراهیم» خیلی جالب است:

چون کار به پایان آید، شیطان می‌گوید: خدا به شما وعده داد و وعده او درست بود. من هم به شما وعده دادم، ولی در وعده خود خلاف کردم و برایتان هیچ دلیل و برهانی نیاوردم، جز آنکه دعوتتان کردم. شما نیز دعوت مرا اجابت کردید. پس مرا ملامت نکنید، خود را ملامت کنید.

دیگر اینکه شیطان وسط راه، آدم را تنها می‌گذارد و کاری می‌کند که آدم درباره چیزهایی که بلد نیست حرف بزند. شیطان آدم را از انجام دادن کارهای خوب می‌ترساند. همیشه آدم را وسوسه می‌کند و توی دل او آرزوهای دور و دراز می‌اندازد. دیگر اینکه او برادر آدم‌های اسرافکار است.