آینده جهان

ما بدلیل اینكه مؤمن و مسلمانیم و درعمق ضمیرمان این اصل وجود دارد كه: "جهان را صاحبی باشد خدا نام" هر چه در دنیا پیشامدهائی می‏شود هرگز احساس خطر عظیم، خطری كه احیانا بشریت را نیست و نابود كند و كره زمین را تبدیل بتوده خاكستر كند و زحمات چند هزار ساله بشریت را كأن لم یكن نماید نمی‏كنیم. در ته دل‏خودمان باور داریم كه سالهای سال، قرنها، شاید میلیونها سال دیگر، در روی این زمین زندگی و حیات موج خواهد زد. فكر می‏كنیم بعد از ما آنقدر مسلمانها بیایند و زندگی كنند و بروند كه فقط خدا عدد آنها را می‏داند. آری ما در ته دل خود اینطور فكر می‏كنیم، و هرگز این اندیشه را بخود راه نمی‏دهیم كه ممكن است عمر جهان‏ یعنی عمر بشر و عمر زمین ما به پایان رسیده باشد.

تعلیمات انبیاء نوعی امنیت و اطمینان خاطر بما داده است و در واقع‏ در ته قلب خود به مددهای غیبی ایمان و اتكا داریم. بما اگر بگویند یك‏ ستاره عظیم در فضا در حركت است و تا شش ماه دیگر به مدار زمین می‏رسد و با زمین ما برخورد می‏كند و در یك لحظه زمین ما به یك توده خاكستر تبدیل‏ می‏شود باز هم با همه ایمان و اعتقادی كه به پیش بینی‏های دانشمندان داریم‏ بخود ترس راه نمی‏دهیم، در ته دلمان یك نوع ایمان و اطمینانی هست كه‏ بنا نیست بوستان بشریت كه تازه شكفته است در اثر باد حوادث ویران‏ گردد. آری همانطوری كه باور نمی‏كنیم زمین ما بوسیله یك ستاره، یك حادثه‏ جوی نیست و نابود شود، باور نمی‏كنیم كه بشریت بدست خود بشر و بوسیله‏ نیروهای مخربی كه بدست بشر ساخته شده منهدم گردد. آری ما بحكم یك‏ الهام معنوی كه از مكتب انبیاء گرفته‏ایم باور نمی‏كنیم. دیگران چطور؟ آیا آنها هم باور نمی‏كنند؟ آیا همین اطمینان و خوشبینی‏ نسبت به آینده انسان و زمین و زندگی و تمدن و خوشبختی و بهروزی و عدالت‏ و آزادی در آنها وجود دارد؟ ابداً

به آنها حق بدهیم كه بدبین باشند. چرا بدبین نباشند؟ در دنیائی كه‏ سرنوشتش بستگی پیدا كرده به دگمه‏ای كه انسانی فشار دهد و پشت سرش‏ وسائل مخرب كه قدرت آنها را خدا میداند بكار بیفتد، در دنیائی كه‏ براستی بر روی انباری از باروت قرار گرفته و جرقه‏ای كافی است كه یك‏ حریق جهانی بوجود بیاورد، چه جای خوشبینی به آینده است؟

راسل در كتاب امیدهای نو میگوید: زمان حاضر زمانی است كه در آن حس حیرت توأم با ضعف و ناتوانی‏ همه را فرا گرفته است. می‏بینیم بطرف جنگی پیش می‏رویم كه تقریبا هیچكس خواهان آن نیست. جنگی كه همه می‏دانیم قسمت اعظم نوع بشر را بدیار نیستی خواهد فرستاد. و با وجود این مانند خرگوشی كه در برابر مار افسون شده باشد خیره خیره بخطر نگاه می‏كنیم بدون آنكه بدانیم برای‏جلوگیری از آن چه باید كرد؟ در همه جا داستان‏های مخوف از بمب اتمی و هیدروژنی و شهرهای با خاك‏ یكسان شده و قحطی و سبعیت و درنده خوئی برای‏ یكدیگر نقل می‏كنیم ولی با اینكه عقل حكم می‏كند كه از مشاهده چنین دور نمائی بر خود بلرزیم، چون جزئی از وجودمان از آن لذت می برد و شكافی عمیق روح ما را بدو قسمت سالم و ناسالم تقسیم می‏كند، برای جلوگیری از بدبختی تصمیم‏ قاطعی نمی‏گیریم". چه تصمیمی؟ مگر بشر قادر است چنین تصمیمی بگیرد؟ هم او می‏گوید: "دوره بوجود آمدن انسان نسبت بدوره تاریخی طولانی، ولی نسبت بدوره‏های زمین شناسی كوتاه است. تصور می‏كنند انسان یك‏میلیون سال است كه بوجود آمده، اشخاصی هستند و از آن جمله اینشتاین كه‏ بزعم آنها بسیار محتمل است كه انسان دوره حیات خود را طی كرده باشد و در ظرف سنین معدودی موفق شود با مهارت شگرف علمی خود، خویشتن را نابود كند". انصافا اگر بر اساس علل مادی و ظاهری قضاوت كنیم این بدبینی‏ها بسیار بجا است. فقط یك ایمان معنوی، ایمان به امدادهای غیبی" و اینكه‏ جهان را صاحبی باشد خدا نام لازم است كه این بدبینی‏ها را زایل و تبدیل به‏ خوشبینی كند و بگوید بر عكس، سعادت بشریت، رفاه و كمال بشریت، زندگی انسانی و زندگی مقرون به عدل و آزادی و امن و خوشی بشر، در آینده‏ است و انتظار بشر را می‏كشد. اگر این بدبینی را بپذیریم واقعا مسأله صورت عجیب و مضحكی بخود می‏گیرد ، مثل بشر مثل طفلی می‏شود كه در اولین لحظه‏ای كه قادر می‏شود چاقو  بدست بگیرد آن را بشكم خود می زند، خودكشی می‏كند و كوچكترین حظی از وجود خود نمی برد. می‏گویند از عمر زمین در حدود چهل میلیارد سال می‏گذرد و از عمر انسان در حدود یك میلیون سال، می‏گویند اگر همه زمین و حیوان و انسان را كه بر روی زمین بوجود آمده ، كوچك كنیم و نسبت بگیریم، مثلا عمر زمین را یكسال فرض كنیم و نسبت بگیریم، هشت ماه از این سال گذشته و اساسا جانداری در آن وجود نداشته است، در حدود ماه نهم و دهم اولین جاندارها بصورت ویروسها، باكتریها و موجودات تك سلولی بوجود آمده است. در هفته دوم ماه آخر سال پستانداران بوجود آمده‏اند، در ربع آخر از ساعت‏ آخر از روز آخر سال انسان بوجود آمده است، دوره‏ای كه دوره تاریخی انسان‏ بشمار می‏رود و انسان قبل از آن در حال توحش در جنگلها و غارها زندگی‏ میكرده است شصت ثانیه اخیر آن است، كه در این شصت ثانیه اخیر است‏ كه استعداد انسان ظهور كرده و عقل و علم بشر دست‏اندر كار شده و تمدن‏ عظیم و شگفت‏آور بوجود آمده است و انسان استعداد خود را كم و بیش بظهور رسانده است. در همین شصت ثانیه است كه انسان خلیفة الله بودن خود را بثبوت رسانیده است. حالا اگر بنا باشد كه انسان بهمین زودی با مهارت‏شگرف علمی خود، خود را نابود كند و اگر واقعا انسان با قدرت علمی خود گور خود را به دست خود كنده باشد و چند گامی بیشتر تا گور خود فاصله‏ نداشته باشد. اگر واقعا چنین خودكشی اجتماعی در انتظار بشر باشد باید گوئیم خلقت این موجود بسی بیهوده و عبث بوده است. آری یك نفر مادی مسلك می‏تواند این چنین فكر كند ولی یك نفر تربیت‏شده در مكتب الهی اینطور فكر نمی‏كند، او می‏گوید: ممكن نیست كه جهان‏ بدست چند نفر دیوانه ویران شود، او می‏گوید درست است كه جهان بر سر پیچ خطر قرار گرفته است ولی خداوند همانطور كه در گذشته البته در شعاع‏ كوچكتری این معجزه را نشان داده، بر سر پیچهای خطر بشر را یاری كرده و از آستین غیب مصلح و منجی رسانده است، در این شرائط نیز چنان خواهد كرد كه عقلها در حیرت فرو رود. او می‏گوید: كار جهان عبث نیست، او می‏گوید اگر چنان شود كه مادی مذهبان می‏گویند و ظهور انسان در روی زمین‏ مصداق مثل معروف عربی بشود "ما أدری أسلم ام ردع" .

خیر ، عمر جهان بپایان نرسیده است، هنوز اول كار است، دولتی مقرون‏ به عدل و عقل و حكمت و خیر و سعادت و سلامت و امنیت و رفاه و آسایش و وحدت عمومی و جهانی در انتظار بشریت است، دولتی كه در آن دولت‏ حكومت با صالحین است و انتخاب اصلح به معنی واقعی در آن صورت خواهد گرفت . روز بهروزی خواهد رسید. در آنروز بعدالت حكم شود و ستم‏ برای همیشه رخت بربندد، راهها امن گردد، زمین بركات و استعدادهای خود را ظاهر گرداند و حداكثر استفاده از منابع و خیرات زمین صورت گیرد، فقیری پیدا نشود كه مردم صدقات و زكوات خود را باو بدهند و اینست معنی‏ سخن خدا: عاقبت از آن متقیان است .

بجای اینكه مأیوسانه بنشینیم و بگوئیم كار بشر تمام شده و بشر بدست‏خود گور خود را كنده و چند گامی بیشتر با آن فاصله ندارد و روزهای خوش‏ بشر دارد بپایان می‏رسد، می‏گوئیم:

باش تا صــــــبح دولــــتش بدمد                 كاین هنوز از نتائج ســـــــحر است

همانطور كه ظهورهای گذشته پس از سختی‏هائی بوده، قطعاً این ظهور نیز پس از سختیها و شدت‏ها خواهد بود. همیشه برقها در ظلمتها می جهد. علی علیه السلام اشاره بظهور مهدی موعود می‏كند و چنین می‏فرماید:"«حتی تقوم الحرب بكم علی ساق بادیا نواجذها ، مملوئة اخلافها، حلوا رضاعها ، علقما عاقبتها، الا و فی غد و سیأتی غد بما لا تعرفون یأخذ

الوالی من غیرها عمالها علی مساوی أعمالها و تخرج الارض له افالیذ كبدها و تلقی الیه سلما لمقالیدها فیریكم كیف عدل السیر » «و یحیی میت الكتاب و السنة»".

یعنی جنگ قد علم خواهد كرد در حالیكه دندان‏های خود را نشان می‏دهد. پستانهایش پر است و آماده است، شروع كار شیرین است و عاقبت آن تلخ‏ همانا فردا و فردا چیزی ظاهر خواهد كرد كه او را نمی شناسید و انتظارش‏ را ندارید آن حاكم انقلابی هر یك از عمال حكومتهای قبلی را بسزای خویش‏ خواهد رسانید، زمین پاره‏های جگر خود را از معادن و خیرات و بركات برای‏ او بیرون خواهد آورد و كلیدهای خود را با تمكین به او تسلیم خواهد كرد. آن وقت به شما نشان خواهد داد كه عدالت واقعی چیست و كتاب خدا و سنت‏ پیامبر را احیاء خواهد كرد. علی علیه السلام نیز از یك آینده عبوس و خشمناك و جنگهای وحشتزا یاد می‏كند ولی علی در پایان این شب سیه یك سفیدی میمونی را نوید می‏دهد.

قرآن كریم هم می‏فرماید : "«و لقد كتبنا فی الزبور من بعد الذكر ان الارض یرثها عبادی‏ الصالحون»" یعنی ما از پیش اطلاع داده‏ایم كه

لهذا نوید و آرزو است. "« اللهم انا نرغب الیك فی دولة كریمة تعز بها الاسلام و اهله و تذل‏ بها النفاق و اهله و تجعلنا فیها من الدعاش الی طاعتك و القادش الی‏ سبیلك و ترزقنا بها كرامة الدنیا و الاخرش»".