شبی كه نام تو در باور زمین گل كرد
كسی نگفت «چرا زخم ما چنین گل كرد »
دوباره مزرعه كربلا شكوفا شد
دوباره پینة دستان خوشه‌چین گل كرد
ببین چگونه زنی شیون از دلش جوشید !
ببین چگونه تركهای زخم دین گل كرد !
...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1387/11/27
چهل منزل سر بلندی
اشعاری برای اربعین
دوباره می‌رسد امروز مردی از ره شام
| شبی كه نام تو در باور زمین گل كرد |
| كسی نگفت «چرا زخم ما چنین گل كرد » |
| دوباره مزرعه كربلا شكوفا شد |
| دوباره پینة دستان خوشه‌چین گل كرد |
| ببین چگونه زنی شیون از دلش جوشید ! |
| ببین چگونه تركهای زخم دین گل كرد ! |
| دوباره می‌رسد امروز مردی از ره شام |
| كه سجده‌های وی از سینة زمین گل كرد |
| بیاد خیمة آتش، بیاد روز عطش |
| نگاه شعر من از زخمی آتشین گل كرد |
| بیاد غیرت مردان روز عاشورا ، |
| بیاد هیبت مردی كه روی زین گل كرد |
| تمام خاطره‌هایم، تمام زخم دلم |
| دوباره تازه شد و روز اربعین گل كرد |
اربعین
| ابری آمد و ناگهان خون بارید |
| از چشم و دل فرشتگان خون بارید |
| ای خون خدا، خون خدا، خون خداوند |
| بعد از تو چهل شب آسمان خون بارید |
عبدالرحیم سعیدی راد
چل روز شد
| چل روز شد که چشمم تطهیر گشت با غم |
| با واژه های خونین می خواندم محرم |
| بر سینه می زند غم در دسته های ماتم |
| می آورد اگر چه دستان خسته ام کم |
| مرثیه ی غریبی است بر نیزه ذکر قرآن |
| بر گونه های شعرم باران نشسته نم نم |
| وقتی رقیه گم شد ، در آسمان وحشت |
| بر زخمهای بالش ، دستی نگشت مرحم |
| پر می زند کبوتر ، بر دستهای بابا |
| در جستجوی باران ،خون شد گلویش ازغم |
| طوفان نشست اما ، او مانده بود تنها |
| زینب، هماره بشکوه ، اسطوره مجسم |
| در آن غروب دلگیر ، با هر نگاه سرخش |
| آتش گرفت عالم ، در سوگ ماند آدم |
حشمت سید موسوی
روح فرات تشنه ی دریای دست تو
| شب بود و عشق بود و تو بودی و ماه بود |
| ای نخل سر بلند دلت رو براه بود |
| گم بود در عمیق نگاهت شکوه خاک |
| دل ها همه به عصمت اسمت گواه بود |
| روح فرات تشنه ی دریای دست تو |
| رودی که تا همیشه فقط روسیاه بود |
| پاشیده بود خون تو بر ماسه های داغ |
| درجذر و مد دل که زمین بی پناه بود |
| یک سو تمام آینه یک سو تمام سنگ |
| زینب دل شکسته ی بی تکیه گاه بود |
| دشت از سکوت پر شده بود آن غروب محض |
| وقتی نبود آن که دلش روبراه بود |
سیروس مرادی رویین تنی
ظهر طوفانى
| صلاة ظهر طوفانى وزید از غربت جانم |
| سپس خون قیامت سرزد از چاك گریبانم |
| محرم تا محرم ماه خرمن مى زند از اشك |
| عطش را آب خواهد داد شور نیزه بارانم |
| سر از محمل برون آور به سمت خیمه ها خواهر |
| ملائك صف به صف جمعند بر جسم پریشانم |
| شكستم روزه را با آب كوثر هیچ حاجت نیست |
| لبم را تر كنى با اشكهایت اى همه جانم |
| تمام تار و پودم خواهر من سوره عشق است |
| چه غم بگذار چندین نیزه باشد رحل قرآنم |
| چهل شب كاروان كربلا تا صبح خواهد رفت |
| و بعد از كوفه روز شامیان را شام مى دانم |
