همه چیز در مورد جنگنده MiG-21 - قسمت اول
میگ 21 سریع، کوچک و چالاک است و تا حال، سینه آسمان اروپا، آسیا، آفریقا و حتی آمریکا را شکافته و با مدرن ترین جنگنده ها هم رو به رو شده است.
رکوردهای این جنگنده گاه با جنگنده ای مثل فانتوم برابری می کند. MIG-21 معروف به Fishbed ، به خاطر رادار قدرتمند یا سیستم های الکترونیکی گران قیمت مشهور نشده است زیرا این پرنده، هواپیمای یک خلبان زبده است و مانند موم، در دست یک خلبان با تجربه نرم افزار است. موتور قابل اعتماد، نگهداری آسان و توانایی های فراوان، همه و همه دست به دست داده اند تا یکی از مشهورترین جنگنده های جهان را به عرصه نبرد بیاورند. در ادامه با ویژگی های این هواپیما و مدل های مختلف و جدیدترین تغییرات آن آشنا خواهید شد.
حوالی سال 1956، غربی ها تصاویری مبهم از هواپیمای جدیددی به دست آوردند که برای آنها به منزله تهدیدی اساسی به شمار می رفت و پس از چندی پی بردند که هواپیما جدیدی در شوروی سابق در دست طراحی است که تا آن زمان دو مدل از آن ساخته شده بود.
آن دو مدل، در حقیقت به عنوان مدل های آزمایشی یک جنگنده رهگیر قرار بود که به تولید انبوه برسد. مدل نخست، Ye-2A نام داشت وبرای اولین بار در فوریه 1955 نخستین پروازش را انجام داد.
این نمونه، دارای بال هایی به شدت پس گرا بود. نمونه دوم، Ye-5 نام گذاری شده و به موتور AM-9Ye مجهز شده بود اما چون این موتور برای به پرواز درآوردن این نمونه قدرت کافی نداشت، از یک موتور راکتی کمکی نیز برای نخستین پرواز در سال 1956 استفاده نمود.
سرانجام، یک فروند از جنگنده MIG-21 در سال 1959 به سرعت 05/2 ماخ دست یافت و بدین گونه نخستین جنگنده روسی لقب گرفت که توانست از سرعت دو ماخ عبور کند.
نسل اول MIG-21
مدل های نمونه MIG-21 دارای موتور ناسازگار با سرعت های بالا بودند از این ور در اولین نمونه های تولید انبوه، این موتور با پیشرانه قوی تر RD-11 تعویض گشته و بدین گونه MIG-21 نخستین بهسازی های خود را پشت سر گذاشت.
نسل نخست «فیش بد» دارای سکان عمودی بزرگ تر، کاناپی جدیدتر، توپ قوی تر، قطب نمای الکترونیک، خلبان خودکار، سیسم IFF یا تشخیص دوست از دشمن و رادیوی چند کاناله بود.
هم چنین این مدل از میگ های 21 که با حرف F شناسایی می شوند، می توانستند دو موشک AA-2 معروف به Atol را زیر بال های خود حمل نمایند. به زودی، این مدل از «فیش بد» به کشورهای عضو پیمان ورشو تحول شد.
به دلیل نبود مدل آموزشی این هواپیما، نیروی هوایی برخی از کشورها مانند آلمان شرقی، مجبور به آموزش خلبانان خود با همان مدل تک سرنشینه بودند. همین دلیل، موجب تولید MIG-21U شد که مدل آموزشی دو سرنشینه بود و از سوی ناتو به «مونگول» معروف شد.
تعدادی از «فیش بد»ها به کشورهایی چون چین و چکسلواکی نیز صادر شدند که هر دوی این کشورها، با دریافت اجازه تولید این هواپیما، به مونتاز «فیش بد» مشغول شده و تعداد فراوانی از این هواپیما را تولید و وارد خدمت نیروی هوایی خود نمودند. کشورهای عراق، سریلانکا، زیمبابوه، تانزانیا و آلبانی از دریافت کنندگان بعدی این مدل «فیش بد» بوند.
منبع:مجله نوآور
گردآوری: محسن مرادی
