علت عزاداری برای امام حسین(ع) از اول محرم

اگر کسی بگوید: چرا این گونه اظهار حزن و اندوه را که شما شیعیان از اول دهه ی محرم و پیش از شهادت حضرت سید الشهدا اظهار می دارید، بعد از روز عاشورا چنین نمی کنید، در حالیکه شهادت او در روز عاشورا رخ داده و بهتر است بعد از آن اظهار حزن و اندوه شود؟

می گوییم: علت اظهار حزن و اندوه در اول دهه برای بیم و هراس از مصایبی است که برآن حضرت رفت، ولی وقتی آن بزرگوار- صلوات الله علیه و آله- شهید شد، مصداق این آیه ی شریفه گردید که می فرماید:

"وَ لَا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوُا فِی ســَبیلِ اللهِ أمواتَا بَل أ حیَاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقُون فَرحینَ بمَا ءَاتَهُمُ اللهُ مِن فضلِهِ و یَستبشِرُونَ بالذَّین لم یَلحقُوا بِهِم مِّن خَلفِهِم ألَّا خَوفٌ علَیهِم وَ لا یحزنُونَ"

و چنین گمان مکن آنان که در راه خدا کشته شده اند، مرده اند بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده می شوند و به تفضل خدا که به آن ها ارزانی داشته، شادمان اند و به کسانی که به آن نپیوسته اند و پشت سر آن ها هستند. بشارت می دهند که بیمی بر شما نیست و هرگز اندوهگین نگردید.

بنابراین چون آن بزرگواران به سعادت شهادت رسیده و شادمان گردیده اند، لازم است ما نیز بعد از شهادت در شادمانی با آنها مشارکت کنیم، تا به سعادت و نیکبختی راه یابیم.

دلیل خواندن مقتل و عزاداری در هر سال

اگر گفته شود: پس چرا در هر سال، مقتل آن حضرت را می خوانید و اظهار حزن و اندوه می کنید؟

می گوییم: خواندن مقتل در واقع عرضه ی شهادت آن حضرت بر عدل الهی است تا همان گونه که وعده داده است، انتقام او را بگیرد و اظهار اندوه درهر سال، در حالی که شهیدان به شهادت رسیده و شادمان گردیده اند، برای هم دردی با آنها در این دهه که در آن دچار بلا و امتحان بوده اند است. از این رو شایسته است اهل وفا در هر سال در اوقات حزن و اندوه آنان، محزون و اندوهگین و در زمان شادمانی و سرور آنان، خوشحال و شادمان گردند.