عشق تو و بی مهری من

رهگذری از مقابل مدرسه ای می گذشت. دانش آموزی را دید که گریان روی زمین نشسته بود.

آهسته به کنارش رفته و به محبت دستی بر شانه اش نشاند.

و از او پرسید:

این چه چیزی است که دلت را ناشاد و چشمت را گریان ساخته؟

کودک گفت:

امروز امتحان داشتیم و من نتوانستم پاسخ سوالات را بنویسم و به همین دلیل نمره خوبی نگرفتم...

کاش دیروز به حرف های مادرم که مرا از بازیگوشی و تنبلی منع می کرد گوش می دادم تا امروز این چنین افسرده و شرمگین نباشم و هم چنان که می گریست، ادامه داد:او مادر فوق العاده ای است.وجودش مایه آرامش است و حضور عاشقانه اش حمایت مان می کند.من و دیگران بدون او سردرگم و هراسانیم. برای ما بهترین غذاها را می پزد و خانه را به زیبایی برای من و دیگر اعضای خانواده می آرید.

رهگذر با خود اندیشید...

خدایا چگونه است که بنده مهربانی دل کودکی را شرمگین ساخته ، اما محبت های بی دریغ و حمایت های تو ما را بیدار نکرده.

در زمان اندوه ، صبر و در زمان شادکامی، لطف تو را فراموش می کنیم.

ما بندگان تو در برابر همه الطافت چشم را بسته و برای ناشکیبایی های مان هرگز زمان را نمی شناسیم...

بار الها...

اگر در این دنیا درس عشق را از تو فرا نگیریم و دیگر درس های معرفت را...

در روز امتحان، نالان تر از این کودک شرمنده می شویم.

از تجارب مان عبرت نمی آموزیم، در پی حقیقت جست و جو نمی کنیم.برابر نفس خویش نمی ایستیم و درس ناخوانده به امید قبولی، خویش را رها می کنیم...

خدایا ما را دریاب که درست بشنویم و زیبا ببینیم.تقصیر خویش را باور کنیم که اندوه ما به سبب بی توجهی از نعمات تو سردرگمی مان، از این روست که درس خویش را فرانگرفته ایم.

گذر ایام را در شیطنت های مان فراموش کردیم.

و به روز امتحان...

اندوهگین تو را صدا می زنیم و یاری می جوییم.

خدایا!

شکر می کنم که تو را دارم.

چه خوب است که بنده خاطی چو من، از نظر لطف تو به واسطه کرده ناپسند خویش، دور نماند.

شفای دل بیمارمان باش

و مرهم روح زخم خوردمان

زیرا که تو

دلیل بودن و تنها شاهد بازگشت مایی...

همراهان همدل: مجال دنیا تنها فرصتی است برای درست زندگی کردن ، فرصتی تکرار نشدنی که بهتر است بیشترین استفاده را از آن داشته باشیم.

منبع: موفقیت