امام كاظم(علیه السلام) در ادعیه و زیارات
امامان معصوم(علیهمالسلام) در طول زندگى پربار خویش براى احقاق حق و رهبرى امت، از هیچ كوششى فروگذار نكردهاند. در این راستا، همه مشكلات و گرفتاری‌ها را به جان خریده و تحمل كردهاند.
به همین جهت است كه ائمه اطهار(علیهمالسلام) به عنوان الگوى صبر و پایدارى در راه حق مطرح شده و سرمشق رهروان راه فضیلت گشتهاند و از همین جاست كه عارفان خداجوى، این فراز از زیارت روحنواز جامعه ائمة المؤمنین را در خلوت و جلوت زمزمه مىكنند كه: «اَشْهَدُ اَنَّكُمْ قَدْ وَفَیْتُمْ بِعَهْدِ اللهِ وَ ذِمَّتِهِ وَ بِكُلِّ مَا اشْتَرَطَ عَلَیْكُمْ فى كِتابِهِ وَ دَعَوْتُمْ اِلى سَبیلِهِ وَ اَنْفَذْتُمْ طاقَتَكُمْ فى مَرْضاتِهِ وَ حَمَلْتُمُ الْخَلائِقَ عَلى مِنْهاجِ النُّبُوَّةِ(1)؛ من گواهى مىدهم كه شما [ائمه اهل بیت علیهمالسلام] به عهد و ذمه خود با خداوند متعال وفا كردید و هر آنچه را كه در كتاب خود بر شما شرط كرده بود، به نحو احسن انجام دادید. مردم را به راه خدا دعوت كردید و تمام توانایی‌هاى خود را در راه كسب رضاى الهى به كار گرفتید و مخلوقات را بر شیوه پیامبر(صلىالله علیه و آله) رهنمون شدید.»
امام هفتم شیعیان، حضرت موسى بن جعفر(علیهماالسلام) كه در هفتم صفر 128 ه.ق در روستاى ابواء، میان مدینه و مكه متولد شده بود، همانند دیگر امامان معصوم(علیهمالسلام) براى احیاى فرهنگ اسلام و گسترش ارزش‌هاى الهى در طول امامت سى و پنج ساله خویش (148 تا 183 ه.ق) كه با چهار تن از خلفاى ستمگر عباسى (منصور، مهدى، هادى و هارون الرشید) هم زمان بود، تمام مشكلات و سختی‌ها را به جان خرید و به فرهنگ صبر و مقاومت در راه اسلام معناى حقیقى بخشید.
آن حضرت تمام توانائی‌هاى خود را در این زمینه به كار گرفت و صلابت و استوارى در راه دفاع از فضیلت‌ها و مبارزه با مفاسد اخلاقى و اجتماعى را به معناى تامّ كلمه مجسّم ساخت. در زیارت آن امام مىخوانیم: «اَشْهَدُ اَنَّكَ ... صَبَرْتَ عَلَى الاَْذى فى جَنْبِ اللهِ وَ جاهَدْتَ فِى اللهِ حَقَّ جِهادِهِ(2)؛ شهادت مىدهم كه تو [اى امام هفتم] بر تمام آزارها در راه خدا صبر كردى و در راه خدا آنگونه كه سزاوارش بود كوشیدى.»
بیست و پنجم ماه رجب، شاهد جانبازى آن رادمرد عالم اسلام و اسطوره صبر و پایدارى در راه حق مىباشد. آن حضرت بعد از تحمل بىرحمانهترین آزارهاى طاقتفرساى خلفا، به ویژه هارون الرشید، استوار و مقاوم در برابر طاغوت و طاغوتیان به ملاقات پروردگارش شتافت. در صلوات مخصوصه آن حضرت آمده است: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَصِىِّ الاَْبْرارِ وَ اِمامِ الاَْخْیارِ ... وَ مَأْلِفِ الْبَلْوى والصَّبْرِ وَالْمُضطَهَدِ بالظُّلْمِ وَالْمَقْبُورِ بِالْجَوْرِ وَالْمُعَذَّبِ فى قَعْرِ السُّجُونِ وَ ظُلَمِ الْمَطامیرِ ذىِ السّاقِ الْمَرْضُوضِ بِحَلقِ الْقُیُودِ(3)؛ خداوندا! بر موسى بن جعفر(علیهماالسلام) درود فرست! او كه جانشین نیكان و پیشواى خوبان بود ... آن آقاى آشنا با بلاها و بردبارى، در معرض ظلم و ستم، شكنجه شده در قعر زندان‌ها و ظلمت سلول‌هاى تنگ و تاریك، با پاهاى ورم كرده و مجروح، و به بند كشیده شده با حلقههاى زنجیر.»
پی‌نوشت‌ها:
1. المزار، محمد بن المشهدى، ص294/ بحارالانوار، ج99، ص164.
2. بحارالانوار، ج99، ص15.
3. الانوار البهیه، ص205.
