سه غزل در رثای قهرمانان جاودان عاشورا...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : دوشنبه 1387/10/16
ای امتداد زخم به پهلوی مادرت
چشمی ندید مغرب پایانی تو را
برای سید الشهداسلام الله علیه
| دنیا شنید آه نیستانی تو را |
| بر نیزه دید آینه گردانی تو را |
| موج نسیم غمزده حس کرد – مو به مو – |
| بر اوج نیزه حجم پریشانی تو را |
| سنگی که قلب دخت علی را نشانه رفت |
| آمد شکست حرمت پیشانی تو را |
| قومی که سجده بر بتِ ابلیس برده اند |
| انکار کرده اند مسلمانی تو را |
| آنان که گوششان پر از آواز سکه بود |
| نشنیده اند لهجه ی قرآنی تو را |
| با این همه کسی نتوانست کم کند |
| یک ذره از تجلی عرفانی تو را |
| بعد از طلوع سرخ تو ای آفتاب سبز |
| چشمی ندید مغرب پایانی تو را |
سید محمد جواد شرافت
تا خجالت بکشد سرخ شود چهره ی آب
برای سقا سلام الله علیه
| مشک برداشت که سیراب کند دریا را |
| رفت تا تشنگی اش آب کند دریا را |
| آب روشن شد و عکس قمر افتاد در آب |
| ماه می خواست که مهتاب کند دریا را |
| تشنه می خواست ببیند لب او را دریا |
| پس ننوشید که سیراب کند دریا را |
| کوفه شد علقمه، شق القمری دیگر دید |
| ماه افتاد که محراب کند دریا را |
| تا خجالت بکشد سرخ شود چهره ی آب |
| زخم می خورد که خوناب کند دریا را |
| ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس |
| تا در آغوش خودش خواب کند دریا را |
| آب مهریه ی گل بود و الا خورشید |
| در توان داشت که مرداب کند دریا را |
| کاش روی دل خشکیده ی ما آن ساقی |
| عکسی از چشم خودش قاب کند " دریا را " |
| روی دست تو ندیده است کسی دریا دل |
| چون خدا خواست که نایاب کند دریا را |
سید حمید رضا برقعی
ای امتداد زخم به پهلوی مادرت
برای زینب کبری سلام الله علیها
| ای پاره های زخم فراوان پیکرت |
| ما را ببر به مشرق آیینه گسترت |
| خون از نگاه تشنه گل شعله می کشد |
| داغ است بی قراری گل های پرپرت |
| با من بگو چگونه در آن برزخ کبود |
| دیدند زینبی و نکردند باورت |
| من از گلوی رود شنیدم که آفتاب |
| می سوزد از خجالت دست برادرت |
| یک کوفه می دوم، به صدایت نمی رسم |
| یعنی شکسته اند دو بال کبوترت |
| ما را ببخش ما که در آن جا نبوده ایم |
ای امتداد زخم به پهلوی مادرت |
