تیرباران شده آواز پرستوهایت
شعری از حسین هدایتی
| سنگ بردار و بزن! این شب آویزان را |
| تا که بر هم بزنی خواب خوش شیطان را |
| سنگ، قانون دهان کوب زمین است بزن! |
آه! موسیقی خشم تو همین است بزن! |
| زندگی زیر لگدهای هیولا سخت است |
| رقص شیطان وسط مسجد الاقصی سخت است |
| باز کن دفتر این پنجرهی نارس را |
| خط بزن فصل کبوتر کشی کرکس را |
| چیست در کام هیولا؟ ـ قطرات خونت ـ |
| طعم والتینت ـ ها! ـ شاخهی والزیتونت |
| باز هم صاعقه افتاده به گیسوهایت |
| تیرباران شده آواز پرستوهایت |
| ناگهان راه بر این نغمهی جاری بستند |
| ناگهان پنجرهای را که نداری بستند |
| پنجه انداخته این بار هیولا در تو |
| تا که خاموش شود لیلة الاسری در تو |
| شب در انداخته با پنجهی گرگت ای شهر! |
| شانه خالی نکن از بار بزرگت ای شهر! |
| معجزات تو همین بود، رهایت کردند |
| باز در آتش نمرود رهایت کردند |
| شب مضاعف شد و فانوس حیاتت میسوخت |
| زیر شلاّق، ستون فقراتت میسوخت |
| چند وقت است که ویران شدهای امّا من... |
| طعمهی گردنه گیران شدهای امّا من... |
| پای این قبله که در آتش و دود افتادهست |
| چند وقت است که شیطان به سجود افتادهست |
| آب در کاسهی خشم است که خون خواهد شد |
| چشم اگر باز کنی «کن فیکون» خواهد شد |
| بغضِ ویران شده در حنجرهی من ای قدس! |
| اوّلین خانهی بی پنجرهی من ای قدس! |
|
شب آواره از آغوش تو بالا نرود
| خون پاک تو به حلقوم یهودا نرود |
| قوم نمرود در این معرکه غوغا نکنند |
| استخوانهای تو را طعمهی سگها نکنند |
| چنگ در گیسوی افروختهی باد بزن |
| درد آوارگیات را همه جا داد بزن |
| آخرین بار که گیسوی تو پرپر میشد |
| سنگ در مشت تو ای شهر کبوتر میشد |
| شهر من! سنگ تو خاصیّت باران دارد |
| سنگ، خون جگر توست که جریان دارد |
| داستانت اگر از ابرهه و فیل پر است |
| آسمانت ولی ازخشم ابابیل پُر است |
| تیغ در دست خطرناکترین دژخیم است |
|
نوبتی باشد اگر نوبت ابراهیم است
