بمان و تا آخر این سفر با من باش
موسی به او گفت: آیا با تو بیایم تا از آنچه به تو آموخته اند به من کمالی بیاموزی؟
گفت: تو را شکیب همراهی با من نیست. و چگونه در برابر چیزی که بدان آگاهی نیافته ای صبر خواهی کرد؟
گفت: اگر خود بخواهی، مرا شکیبا خواهی یافت و در هیچ کاری تو را نافرمانی نخواهم کرد.
گفت: اگر دنبال من می آیی، نباید از من چیزی بپرسی، تا من خود تو را از آن آگاه کنم.
کهف/ 70- 66
تمام این روزها به عجله فکر می کردم و به پشیمانی هایی که به بار می آورد. بعد، یاد صبر می افتادم و شیرینی هایی که با خودش دارد.
این بود و بود تا امروز معلممان سرکلاس، داستان حضرت موسی و حضرت خضر را تعریف کرد. همراهی حضرت موسی و حضرت خضر عجب داستان عجیبی است. حضرت موسی، پیامبر است. اما عجله می کند. البته شاید هر کس دیگری هم همراه حضرت خضر بود. طاقت نمی آورد.
کارهای حضرت خضر همه عجیب است. کشتن آن بچه. سوراخ کردن آن کشتی و درست کردن آن دیوار با آن مردم نامهربانش همه جای سوال دارد.
فکر می کنم هیچ کس صبوری همراهی کردن با حضرت خضر را ندارد. اما آخرش وقتی که حضرت خضر حکمت کارهایش را می گوید، آدم به خاطر همه بی تابی ها و بی صبری هایش شرمنده می شود.
خدایا! شاید قصه حضرت موسی و حضرت خضر، قصه همه ماست. همه ما شبیه حضرت موسی هستیم. پر از بی تابی و سوال.
خدایا! اما تو مثل حضرت خضر، تنهایمان نگذار. بمان و تا آخر این سفر با ما باش.
داستان حضرت موسی و حضرت خضر را در سوره«کهف» بخوان و به آن فکر کن چه نتایجی از این داستان می گیری؟ آیا تو هم مثل حضرت موسی بی تابی هایی داشته ای؟ آیا تو هم ماجراهایی داشته ای که حکمتش بعدها معلوم شده باشد؟
برگرفته از کتاب: نامه های خط خطی
نوشته: عرفان نظرآهاری
***************************
مطالب مرتبط
با چه نامی تو را بخوانم دوست خوبم؟
برو باهاش حرف بزن بگذار آرومت کنه
درختی که گفت من پروردگار تواَم
