تبیان، دستیار زندگی
حمید رضا برقعه ای از جمله شاعران خوش قریحه ای بود که با سرایش شعری در وصف عاشورا و نهضت انسان ساز حسینی، تحسین رهبر انقلاب و جمع حاضران را برانگیخت.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

طوفان واژه ها

پیش از هرچیز، فرارسیدن ایام جانگداز محرم، این قصه پرغصه تاریخ را به محضرتان تسلیت و تعزیت عرض می کنیم.

آنچه می بینید مربوط به محفل انسی است که سال گذشته با حضور شاعران سرتاسر میهن اسلامی در حضور رهبر انقلاب برگزار گردید؛ محفلی که در واقع بهانه ای برای سرودن، سرشار شدن ازسرچشمه زلال احساس و وراندازی مضامین شعری درقالب‌های گوناگون بود؛ در این محفل ادبی، افزون برحضورشاعران نام آشنایی چون حمید سبزواری، علی معلم دامغانی، ساعد باقری (مجری برنامه)،  و... محمدحسین صفار هرندی (وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی،غلامعلی حداد عادل (رییس كمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی) و) نیزحضور داشتند.

حمید رضا برقعه ای از جمله شاعران جوان خوش قریحه ای بود که با سرایش شعری در وصف عاشورا و نهضت انسان ساز حسینی،  تحسین رهبر انقلاب و جمع حاضران را برانگیخت. متن کامل این شعر در زیر آمده است.

******

با اشک هایش دفتر خود را نمور کرد                            ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد

در خور تمام مرثیه ها را مرور کرد                             شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جدا شده است                           در بیت هایش مجلس ماتم به پا شده است

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت                       وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت                            مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان واژه هاست                   شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت                               دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت                              تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند                            دارد غروب فرشچیان گریه می کند

با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید                              بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید

او را چنان فنای خدا بی ریا کشید                                 حتی براش جای کفن بوریا کشید

در خون کشیده قافیه ها را حروف را                             از بس که گریه کرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت                        بالا گرفت کارو سپس آسمان گداخت

این بند را جدای همه روی نیزه ساخت                            خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود                             او کهکشان روشن 17 ستاره بود

خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن                          پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن

خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن                         شاعر برید و تاب نیاورد وبعد از آن

در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ کس                      شاعر کنار دفترش افتاد از نفس


شکوری - دین و اندیشه

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.