بیانان آیت الله جوادی آملی در مورد وحدت حوزه و دانشگاه (2)

برای مطالعه ی مطلب قبل اینجا را کلیک کنید.

مطلب دیگر این است كه: آنچه فلاسفه غرب تلاش كردند و سعی‌شان نیز مشكور باد آنست كه علم چقدر معلوم را نشان می‌دهد. اما آنچه جایش خالی است اینست كه علم چقدر عالم را اصلاح كرده است؟ این علم یك آینه‌ای است كه هم واقع را نشان می‌دهد هم درون را. كمبود ما از اینجا شروع می‌شود و قهراً با این كمبود، وحدت رخت بر می‌بندد و بسیاری از بركات می‌رود و رذایل به جای آنها می‌نشیند. كمبود، آنست كه بشر درباره این علوم كه چهره‌ای به واقع و چهره‌ای هم به عالم دارد فقط تك بعدی تلاش كرد.

اگر كسی چهار تا كلمه یاد گرفت و گفت انا اعلم منه، این تریبون شیطان است. اگر ما خودمان را ساختیم هرگز دیگران را كم نمی‌گیریم. كسیكه اخترشناس است دارد آیات تكوینی سپهر را تفسیر می‌كند، او كه بحرشناس است، آنكه گیاه‌شناس است، آنكه جانورشناس یا داروشناس است همه مفسران كتاب تكوین خدایند. قهراً كسی، كسی را طرد نمی‌كند. اگر عالم ببیند چه اندازه علم در او اثر كرده و ساخته شده هیچ مشكلی پیش نمی‌آید.

اگر ما حوزویان و دانشگاهیان خود را ساختیم و علم را آینه قرار دادیم و بفهمیم كه این علم را از طرف معلم – علَّم الانسان ما لم یعلم - نشان دهیم نه به طرف معلوم نه به طرف عالم، آنگاه تمام لذت‌ها بهره ماست. به ما گفته‌اند اگر عالم شدی آینه دستت هست به روی معلم نگاه‌دار. آنگاه كه واقع را درباره زمین و آسمان و شمس و قمر فهمیدی تو كه نمی‌خواهی برای همیشه زمین‌شناس و آسمان‌شناس باشی. اگر ذات اقدس اله فرمود: شمس و قمر را عبادت نكن ماه را نپرست ماه آفرین را بپرست، در همین راستاست.

آیت الله جوادی در مورد برخوردها فرمود: ما دو جور به هم می‌خوریم: یك وقت با خودی و یك وقت با غیرخودی. چگونه؟ در مورد اول مثلاً شما در كوثرهای زلال كه نگاه كنید چهره‌تان را شفاف می‌بینید اما اگر خودت آن را به هم زدی نه درونش را نشان می‌دهد نه بیرون را. در مورد دوم: مثلاً اگر یك آب گل آلودی به استخر زلال راه پیدا كند لجن به همراه می‌آورد و بساط استخر پاك را به هم می‌زند آنگاه استخر نه درون خود را نشان می‌دهد نه بیرون را.

حال در این استخر زلال قرآن و عترت، چرا آدم درونش را نبیند؟ بیرونش را نبیند؟ خودش را نبیند و لذت نبرد؟ یا خودمان آن را برای هیچ، برای مردار، بهم می‌زنیم و یا خدای ناكرده نفوذ پیدا می‌كند و بخشی از لجن گل‌آلود به این كوثر انقلاب می‌رسد. سعی امام و شهدا و بزرگان و مجروحان و جانبازان و آزادگان كه این استخر، قطره قطره خون شهداست، خدای نكرده آلوده می‌شود. آن وقت نه درونش را می‌بینیم نه بیرونش را. نتیجه بحث اینكه

1. مسئله اسلامی شدن دانشگاه یك بحث خاص خودش و همایش مخصوص خودش را دارد. 2. وحدت وفاق ملی و سران سه قوه و مجمع تقریب و مجمع جهانی اهل بیت بركات خاص خودش را دارد. 3. حوزه و دانشگاه اگر بخواهند در مقام وحدت سخن بگویند باید ارزیابی كنند كه خطر اختلاف چیست. 4. كار اساسی حوزویان و دانشگاهیان، معلوم و علم و عالم است. 5. بیگانه در آن دو بخش نفوذ پیدا كرده. 6. مواظب باشیم در بخش دیگر نفوذ پیدا نكند. 7. تنها راهش آن است كه آینه شویم. آینه شو تا بردت سوی دوست، كوی دوست. آنوقت دیگر اختلافی نیست

منبع: ماهنامه آموزشی، اطلاع رسانی معارف

شماره 33، بهمن 1384