سوگنامه

(اشعاری در رثای عالم بزرگوار حضرت آیت الله اصفهانی)

آیت الله معظم، پیشوای شیخ و شاب            حجت الاسلام اعظم، مقتدای مرد و زن

نی همین تنها حیاتش بود، دین را افتخار              کز مماتش حفظ شد از کید ناپاکان وطن(1)

یک تن از فردوس اعلا سر برون آورد و گفت

هست در فردوس اعلا جای سیّد بوالحسن(2)

«هنیا لک یا ابا الحسن،عشت‏سعیداً و مت‏حمیداً قد انسیت الماضین و اتعبت‏الباقین کانک قد ولدت مرتین‏»(3)

اصفهانی چون ز دنیا رفت، حجت ماند باقی

از قمی تقلید کن، کس شبهه ای در آن ندارد

حجت الاسلام عظمی بوالحسن گر از جهان رفت

آیت الله قمی باقی ست، دین نقصان ندارد

آن که چون موسی بن عمران کرد در شرع پیمبر

آن ید بیضا که کس ز امثال و از اقران ندارد

ایزدا توفیق اخذ علم ده، «ابن امین» را

آرزو در دل جز آن، این خسته ی نالان ندارد(4)