راستی یادم رفت بگویم
حالا که دنیا بهترین جا برای رشد کردن و بزرگ شدن است. حالا که زندگی بهترین مسیر برای رسیدن به توست. دلم میخواهد حواسم را بیشتر جمع کنم و ببینم چه آدمهایی زودتر میرسند و چه آدمهایی راه را اشتباه میروند؛ گم میشوند و هیچوقت نمیرسند. آدمهای خوب- آنها که تو دوستشان داری- حتماً نشانههایی دارند. من یکی از این نشانهها را پیدا کردهام: آنها دیگران را به خودشان ترجیح میدهند؛ حسود نیستند و همه چیز را فقط برای خودشان نمیخواهند.
آنان که از بخل خویش در امان مانده باشند رستگارانند
این موضوع را در سوره «حشر» پیدا کردم. آیهای که خواندم درباره ویژگیهای انصار بود؛ همانهایی که به مهاجران پناه دادند. راستی یادم رفت بگویم. این انصار خیلی دوست داشتنی هستند.
«و کسانی که پیش از آمدن مهاجران در دیار خود بودهاند و ایمان آوردهاند، آنهایی را که به سویشان مهاجرت کردهاند، دوست میدارند و از آنچه مهاجران را داده میشود، در دل احساس حسد نمیکنند و دیگران را بر خویش ترجیح میدهند، و آنان که از بخل خویش در امان مانده باشند رستگارانند.»
خیلی سخت است. داشتن این همه خوبی با هم خیلی سخت است. برای اینکه آدم مثل آنها بشود، حتماً باید خیلی زحمت بکشد و تو هم باید خیلی کمکش کنی. اینطور نیست؟
اگر قول بدهم مواظب روحم باشم و برای بزرگ شدنم زحمت بکشم، قول میدهی حسابی کمکم کنی؟
ترجیح دادن دیگران بر خود یعنی چی؟
چرا خدا میگوید از چیزهایی که دوست دارید به دیگران ببخشید؟
آیا تو هیچ وقت این کار را کردهای؟
میتوانی خاطرهات را بنویسی؟
خاطره ات را با قید سن به ایمیلKIDS@tebyan.net ارسال کنی تا بهترین خاطره رابا نام نویسنده بر روی سایت نمایش دهیم
عرفان نظر آهار ی
*********************************
مطالب مرتبط
