قفس طلایی

بوی نان در خانه پیچیده بود، که ناگهان صدای زنگ به صدا درآمد، شتاب زده به سوی در رفتم و آن را باز کردم. پدر را دیدم، انگار دنیا را به من داده باشند چون چند هفته بود منتظر چنین روزی بودم.

سلام کردم و پلاستیک میوه را از دستش گرفتم. پدر جواب سلامم را با خوش⁪رویی داد و به سوی ماشین رفت و یک قناری زیبا در قفس طلایی را بیرون آورد و به دست من داد و گفت: «فیروزه خانم این هم همون قناری که قولش را بهت داده بودم.»

سریع پرنده را به اتاقم بردم و شروع کردم به برانداز کردن پرنده. از نگاه کردن به او سیر نمی⁪شدم که ناگهان یادم آمد میوه⁪ها را هنوز به آشپزخانه نبردم. میوه⁪ها را برداشتم و به سوی آشپزخانه رفتم آنها را گذاشتم و به اتاق برگشتم. امین را دیدم که دارد در قفس را باز می⁪کند. دویدم تا مانع او شوم، اما کار از کار گذشته بود و در قفس باز بود. جیغ کوتاهی زدم. اول مادر و پدر شتابان وارد شدند و با دیدن پرنده که در اتاق می⁪چرخید جا خوردند، اما پدر سریع گفت بچه⁪ها آرام باشید الان آن را برای⁪تان می⁪گیرم و بدون هیچ صدایی به طرف پرنده رفت و به آرامی او را گرفت و در قفس گذاشت.

از مدرسه شتابان به خانه آمدم تا دوباره ساعت⁪ها با قناری نازم حرف بزنم و او هم با ناراحتی نگاه کند. به خانه رسیدم زنگ را زدم مادر در را باز کرد وارد خانه شدم امین کنجی نشسته بود و سرش را در کتاب کرده بود. فهمیدم باز هم خرابکاری کرده است.

به مامان سلام کردم و به اتاق رفتم در قفس باز بود و پنجره لق لق می⁪کرد. به سوی مادر رفتم و پرسیدم: «مامان مامان قناری⁪ام کجاست؟» با ناراحتی نگاهم کرد و چیزی نگفت: «بغض کردم باورم نمی⁪شد نه اصلا امکان نداشت زدم زیر گریه... چند روزی با امین قهر بودم اما بعد از مدتی فهمیدم من اشتباه کرده⁪ام که پرنده را نگه داشته⁪ام و اگر امین این کار را نمی⁪کرد این پرنده همیشه اسیر من بود. امین را بخشیدم و او هم قول داد دیگر به وسایل من دست نزند.

فاطمه ذبیحی ریزی از زرین شهر اصفهان