غزه، بی پناه و تنها

این روزها غزه تنها ترین شهر جهان است. شاهدان محلی می گویند غروب غزه غمبار ترین لحظه آن است چراکه با قطع بیش از 70 در صد از برق این شهر ،پس از روشنایی روز یک تاریکی همگانی بر این شهر مستولی می شود همانطور که مصیبت بیش از 6 دهه است بر مردم این منطقه و سایر مناطق فلسطین مستولی شده است.

با انسداد مبادی ورودی و خروجی غزه از سوی نظامیان اسراییلی یک تراژدی انسانی در تمام ابعاد آن در حال خلق شدن است و سخن گفتن و گلایه از عدم واکنش جامعه جهانی در برابر این نقض فاحش حقوق بشر با توجه به توازن قوای موجود در عرصه نظام بین المللی راه به جایی نمی برد.

گلایه از این روند موجود در عرصه نظام بین المللی هر چند به جاست و یک حق انسانی برای تمام ساکنان کره زمین است ،اماروی این این وجیزه تنها در این حد محدود نمی ماند چرا که با توجه به واقعیات موجود انتظاری از عملکرد مطلوب کسانی که فلسطین و فلسطینیان را دشمن خود و یا تروریست!و... می خوانند شاید انتظار به جایی نباشد.

اما آیا امروز نمی توان از کسانی انتظار و توقع کمک داشت که خود را در جایگاه ولی و قیم مردم فلسطین و رهبر جهان عرب و سخنگوی اعراب می دانند؟

آیا کشورانی همچون مصر که خود را در جایگاه رهبری جهان اسلام می دانند(و یا لااقل بر این امید وآرزو هستند) نباید در برابر نقض فاحش حقوق کسانی که جزئی جدایی ناپذیر از پیکره جهان اسلام و جهان عرب اند واکنش نشان دهند؟

آیا کشوری چون مصر - که با غزه مرز مشترک دارد - با توجه به فجایعی که بر مردم مظلوم غزه می رود نباید در برابر اسراییلی ها از خود واکنش نشان داده و راه ورود مواد حیاتی را به غزه باز نگهدارد؟

حداقل انتظار از کشوری چون مصر این است که لااقل با دشمن اسراییلی فلسطینیان همگام نشود و اگر کاری برای مردم غزه انجام نمی دهد لااقل بر زخم آنها نمک نیز نپاشد و شریک جرم اسراییل در جنایت انسانی جاری شده در غزه نشود.

و یا چگونه است که در چنین شرایطی ملک عبدالله و سران عربستان سعودی اجلاس سران بیست و گفتگوی ادیان را با هزینه دلارهای نفتی عربستان برگزار می کنند و از صهیونیستهای اسراییلی نیز در این اجلاس دعوت به عمل می آورند.

بله، براستی غزه تنها مانده است......

منبع: عصر ایران (با تلخیص و تغییر)