تفاوت های دختران و پسران
نگاهی به نیاز های مختلف عاطفی،اجتماعی و فیزیكی دختران و پسران:
آگاهی از تفاوتهای دختر و پسر برای والدین و معلمان بسیار حیاتی است چرا كه در این صورت قادر خواهند بود محیط آموزشی مناسبی برای همه بچه ها ایجاد كنند كه نه تنها منصفانه باشد بلكه مثمر ثمر نیز واقع شود تفاوت های بین دختران و پسران فقط تفاوت های رفتاری نیست. احتیاجات عاطفی آن ها هم مجزا از هم است. مهم است كه والدین این تفاوت ها را درك كنند تا بتوانند محیط آموزشی مناسبی را ایجاد كنند. در دو دهه گذشته، به میزان زیادی تأكید ها روی كاهش تفاوتهای دو جنس و پركردن فضای بین مؤنث و مذكر بوده است. لباسهای مشترك، اسباب بازی ها و ورزش ها و بقیه چیزها همه بیانگر این موضوع بوده است كه هر آنچه برای پسرها خوب است برای دختران نیز خوب است. به هر حال، متخصصان به این نكته رسیده اند كه تفاوتهای جنسیتی ریشه در مغز دارد و به عنوان مثال همه ما می دانیم كه دختران از پسران سریعتر هستند، بداخلاقی پسرها بیشتر است و همچنین پسران روحیه تجاوزكارانه ی بیشتری نسبت به دختران دارند. تفاوت ها فقط تفاوت های رفتاری نیست، بلكه تفاوت های عاطفی، تفاوت هایی در چگونگی یادگیری، بازی كردن، احساسات، واكنش نشان دادن ها و روابط دوستانه نیز وجود دارد.
نویسنده آمریكایی «میكائیل تومپسون» در یكی از كتب خود توضیح می دهد كه بزرگ كردن دخترها متفاوت است. زندگی عاطفی آنها پیچیده، دردناك و غالباً دچار مشكل است و به دلیل اینكه در مورد پسرها كمتر گفته یا نوشته شده است گاهی اوقات والدین به مشكلاتی برمی خورند. بعضی از مادران، بزرگ كردن پسرها را بسیار مشكل می دانند وغالباً آرزو می كنند كه ای كاش فقط دختر داشتند، برخی دیگر پسرهایشان را با هیچ چیزی عوض نمی كنند چرا كه «آنها وسواسی و شلوغ كار نیستند و خیلی همه چیز را راحت می گیرند.» «تومپسون» می نویسد: «برای یك پدر، بزرگ كردن یك پسر پاسخ دادن به همه خوبی هایی است كه پدر خودش در حق او ادا كرده. پدری كردن برای پسرها به معنی این است كه ما به همان خوبی كه از آنها مراقبت می كنیم به خودمان نیز برسیم. این كار همچنین به یك پدر فرصت این را می دهد كه آنچه پدر خودش در مورد او به اشتباه رفتار كرده است را جبران كند.»
در ادامه به ذكر چند سؤال و جواب كه غالباً در جریان بزرگ كردن پسرها از سوی والدین پرسیده می شود می پردازیم. آیا پسرها برای نجات یافتن باید خشن باشند؟ این كلیشه (پسران باید خشن و دختران باید ظریف باشند) چیزی است كه در اجتماع ایجاد شده است و همه ما آن را ادامه می دهیم.
یك پسر حساس یا زودرنج ازنظر بچه هایی كه سر به سرش می گذارند یك ترسو است. وقتی پسر 12 ساله به خانه می آید و از چگونگی برخورد بچه های دیگر با او شكایت می كند معلم یا والدین او چنین واكنش نشان می دهند: «خوب از این عدم اعتماد به نفس و زودرنجی دست بردار تو هم برو آن ها را بزن. باید یاد بگیری كه روی پای خودت بایستی.» پسرها هم انسان هستند، اما مجبور هستند این ماسك مردانگی را كه جلوی آن ها را در ابراز احساسات می گیرد به صورت بزنند. والدین، پسرهایشان را تشویق می كنند تا برای اثبات خود در مدرسه دعوا كنند اما درواقع آن ها باید به پسرهایشان كمك كنند تا بفهمند چطور باید با ذهن عاطفی خود رفتار كنند. ظاهراً مادرها بیشتر از پدرها به پسران شان نزدیك هستند.
چرا گاهی اوقات با هم بودن برای یك پدر و پسر سخت است؟
بسیاری از مادرها دوست دارند شوهران شان در ارتباط با بزرگ كردن پسرهایشان بیشتر درگیر شوند. یكی از دلایلی كه پدرها ارتباط خود با پسرهایشان را از دست می دهند این است كه آن ها فكر می كنند همسرشان متخصص كودكان است یا شاید فكر می كنند این وظیفه پدر نیست كه در مورد مدرسه، تكالیف یا دوستان كودكش از او سؤال كند. پدران با پسرانشان به گونه ای متفاوت از دخترانشان رفتار می كنند. به عنوان مثال: آنها با دخترانشان با لحنی ملایم تر صحبت می كنند. اگر یك پدر از پسرش خیلی سؤال كند آن پسر ممكن است فكر كند كه «پدرم هرگز از من راضی نیست اصلاً فرقی نمی كند كه من چه می كنم.» گاهی اوقات پسرها می توانند نظر پدرشان را به سادگی با گفتن: «من نمی خواهم با شما صحبت كنم چون شما همیشه سر من داد می زنید» تغییر دهند. بزرگ كردن پسرها نیز مانند دختران به میزان زیادی باید با گوش دادن به احساساتشان و بیان احساس خودتان پیش برود. بزرگ كردن دختران و پسران به شكل مساوی به نظر كارآمد نمی آید. همان طور كه دختران به طور كلی از اتكاء به نفس كمتری نسبت به پسران برخوردارند، والدین باید با دخترانشان به گونه ای متفاوت برخورد كنند تا مطمئن شوند شرایط و فرصتهای برابری برای آن ها ایجاد كرده اند. در دو دهه گذشته باور كلیشه های جنسیتی آن قدر زیاد بوده است كه حمایت واقعی از این فرضیه كه «دختران نیاز دارند به گونه ای متفاوت از پسران با آن ها رفتار شود. » عجیب به نظر می رسیده است.
با توجه به تحقیقاتی كه بر روی مغز انسان انجام شده، پسران و دختران از این نظر متفاوت هستند. برای باور كردن اینكه والدین و آموزشگران در ایجاد محیطی كه برای پسران و دختران مساوی باشد، باید بیشتر تعمق و احتیاط كنند، دلایل كافی وجود دارد. تساوی دو جنسیت به معنای این نیست كه بگوئید: «من دختر و پسرم را به طور مساوی بزرگ كرده ام.» در عوض ما باید نیازهای مختلف عاطفی، اجتماعی و فیزیكی فرزندانمان را برآورده كنیم و این باید به گونه ای باشد كه شرایط مساوی برای هر دو ایجاد شده باشد. مدارس باید محیط آموزشی ای ایجاد كنند كه رفتارها و مدل های آموزشی منحصر به دختران در آن جا پیاده شود. به عنوان مثال: مطالعات نشان داده است كه میزان اعتماد و اتكاء به نفس دختران كمتر از پسران است كه این مسأله در رفتار آنان تأثیر می گذارد. دختری كه فكر می كند ریاضی یا علومش خوب نیست آن درس را انتخاب نمی كند. «كارول جیلیكان» متخصصی در هاروارد در كتاب «با یك صدای متفاوت» ذكر می كند كه این اعتماد به نفس كاهش یافته به تدریج وقتی دختران به سنین پیری می رسند موجب از دست رفتن صدای آنها می شود.
تحقیقات كارول، مستندا نشان می دهد كه دختران از همان زمان كودكی چطور با عدم توانایی در نه گفتن به دوستان، والدین و معلمان شان بزرگ می شوند. در بسیاری از خانواده ها، هرگز نظر آنها پرسیده نمی شود و اصلاً حرف های آن ها شنیده نمی شود. چلسی 10 ساله می گوید: «مامان و بابا همیشه از «دنی» می پرسند كه كجا می خواهد غذایش را بخورد اما از من هرگز»، «من باید آنچه را كه دنی می خواهد انجام دهم و آن ها می گویند دلیلش این است كه من از او بزرگترم.» تحقیقات كارول بسیار حیرت انگیز است زیرا پنجره ای به سوی اینكه دختران چگونه می اندیشند و چگونه احساس می كنند می گشاید و ثابت می كند كه توسعه ذهنی و عاطفی آن ها چطور در روشی متفاوت از پسران شكل گرفته است. به عنوان مثال كارول می گوید دختران یك كد ذهنی دارند كه مبنای آن «مراقب بودن یا در ارتباط بودن» است. با توجه به تحقیقات كارول قوانین مدرسه (جامعه) بر مبنای عدالت است و این مسأله غالباً نتیجه اش تنبیه شدن دختران به خاطر عقاید یا رفتارهایشان است. دكتر «جوآن دیك» در كتاب «دختران چگونه خوب رشد می كنند» توضیح می دهد كه معلمان و والدین باید رشد دختران را حتی وقتی كه ممكن است در طول تحصیل در مدرسه تغییرات مختصری كرده باشند، تشویق كنند.
