احساس همدردی خود را گسترش دهید

در ایجاد ارتباط هیچ چیزی بیش از گسترش احساس همدردی برای دیگران به ما كمك نمی كند. همدردی یك احساس دلسوزی است. این احساس میل دارد كه شما خود را جای شخص دیگر قرار دهید. كانون توجه تان را از خود دور كنید و چیزی را تصور كنید كه امكان دارد در گرفتاری شخص دیگر باشد و درعین حال نسبت به  آن شخص احساس محبت كنید. احساس همدردی شناختی است كه می فهمیم هر ذره از مشكلات سایر مردم، درد و ناكامی های آنها، همانند مشكلات خودمان واقعی هستند- اغلب خیلی هم بدتر از مشكلات ما. ما در شناخت این حقیقت و كوشش جهت ارائه كمك، قلب های خودمان را باز می كنیم و احساس سپاس خود را به طرزی چشمگیر افزایش می دهیم.

همدردی چیزی است كه می توانید با تمرین آن را گسترش دهید.

همدردی دو چیز را در برمی گیرد: قصد و عمل. قصد صرفاً یعنی این كه شما به یاد می آورید كه قلب تان را به روی دیگران بگشایید؛ شما آنچه و آن كس را كه برای خودتان مهم است به دیگران گسترش می دهید.عمل صرفاً كاری است كه در این باره می كنید. ممكن است كمی پول یا وقت ( یا هر دو) را به طور منظم برای مسئله ای صرف كنید كه در گوشه قلب تان است. یا شاید تبسمی زیبا و" سلامی" بی ریا باشد كه به مردم می كنید. این كه چه كار می كنید آن قدرها مهم نیست، صرف این كه كاری می كنید مهم است. همان طور كه مادر ترزا به ما یادآور می شود" ما در این عالم خاكی نمی توانیم كارهای مهمی انجام دهیم. فقط می توانیم كارهای كوچكی انجام دهیم كه همراه با محبت زیاد باشد."همدردی حس سپاس شما را با انحراف توجه تان از چیزهای كوچك (كه بسیاری از ما یاد گرفته ایم آنها را بیش از حد جدی بگیریم) گسترش می دهد. هنگامی كه اغلب وقت صرف می كنید تا روی معجزه زندگی – معجزه ای كه حتی از عهده خواندن این كتاب بر می آیید- موهبت بینایی، عشق و تمام چیزهای دیگر بیندیشید، این كار می تواند به شما كمك كند تا به یاد آورید كه بسیاری از چیزهایی كه از آنها به عنوان " چیزهای بزرگ" یاد می كنید در حقیقت " چیزهای كوچك"ی هستند كه شما آنها را بزرگ می كنید.