خاکبوس

به دیده ، سرمه کند ، خاک ِ آستان ِ رضا را

دلی ، که مرکبِ همت کند ، سمند ِ قضا را

بزرگوار امامی ؛ که فیض ِ رحمت ِ عامش

به زیر ِ چتر ِ هدایت گرفته ، شاه و گدا را

مقیم ِ کوی ِ وصالش ، گره ز دل بگشاید

چو برگ ِ غنچه ، که بیند به خود ، نسیم صبا را

اگر شکسته دلی ، مومیای ِ رحمت ِ او جو

که در خزانه ی او جسته ام ، کلید شفا را

ز بوریا ، به سریرت نهد ، به دست ِ عنایت

نبوید از تو ، چو با داغ ِ سینه ، بوی ِ ریای را

علی ، جمال ِ خدا دید و ، در نهاد ِ تبارش

توان ، معاینه دیدن ، کمال ِ لطف ِ خدا را

تو ، گر رضای ِ رضاجویی ، از سزای ِ سزابه

که دررضای ِ رضا دیده ام ، سزای ِ سزارا

به ناخدایی او ، هر که دل به موج فنا زد

به خاک ِ تیره فشاند ، سبوی ِ آب ِ بقا را

سخن ، دراز نویم ، که وصف ِ طره ِ لیلی

به گرد ِ گردن ِ مجنون نهد ، کمند بلا را

به کیمیاگریش ، در نهاد ِ تیره ی خود بین

نه برق ِ گنبد زرین و ، بارگاه ِ طلا را !

به یک کرشمه ، هزاران غمت ، ز دل بزداید

دمی ، که بر تو گمارد ، نگاه ِ عقده گشا را

ترا ، به پوزش ِ آن جان ِ پرگناه ِ تو بخشد

به گونه های ِ تو ، گر بنگرد ، سرشک ِ صفا را

درآو ، خاک ِ درش ، توتیای ِ دیده ِ خود کن

به پیش آنکه ، نیوشی به جان ، خروش ِ درارا

تو برگ ِ زردی و ، برسان ِ تند باد ِ خزانی

نقیب ِ مرگ ، به گوشت زند ، صفیر ِ صلا را

دلی ، که قبله گهش ، خاک ِ آستان ِ رضا شد

دگر ،رها نکند ، آستین ِ قبله نما را

سرای ِ عاریت است این جهان و همت ِ پاکان

نهاده پیش تو ، مفتاح ِ گنج ِ هر دو سرا را

خطا بود ، که ضمانش ، به جان و دل نپذیری

کسی که ، ضامن ِ جان گشته ، آهوان ختا را

به استخوان لثامت ، گلوی ِ کس نخراشد

کریم ما ، که به یغما سپرده ، خوان ِ عطا را

تو ، زهر ِ خوشه ی انگور بین و ، حیله ی مأمون

که از زمانه برانداخت ، راه و رسم ِ وفا را

امام ِ ما ، که روانش خجسته باد ، دمادم

زند خروش ، که برکن ، بنای ِ جور و جفا را

زند خروش ، که گر کین ِ من ، به معرکه ، خواهی

به کین ِ هر چه ستمگر ، گشاده دار لوا را

رضا ، نه از پی ِ تسلیم خواندت ، به شهادت

که در عزای ِ شهیدان ، کشی ز مهلکه پا را !

درین زمانه ، هزاران رضاست ، بندی ِ مأمون

تو بر گشاده به ظالم ، زبان ِ مدح و ثنا را

به تیغ تیز ، گرست دست می رسد نپسندد

خدای ِ عز و جل ، از تو ، دست ِ عجز و دعا را !

خیانت است ، خموشانه ، سر به سجده نهادن

به گوش ِ مسلم و ترسا رسان خروش ِ رساسرا

روان ِ عالمی ، از مار ِ سامری ، بگدازد

اگر که موسی ِ عمران ، نهد به گوشه عصا را

کمر ، به خدمت ِ ارباب ِ جور و مفسده بستن

جنایتی است ، قوی پنجگان نیزه ربا را

دلی ، که قصد ِ ستمگر کند ، به جوشن ِ ایمان

دلاورانه ، به خون شوید ، آستین ِ قبا را

لگام ِ خامه نگیرد اگر ، به چامه فریدون

سمند ِ فکرت ِ او ، بشکند حریم ِ ادا را