تقصیر عشق بود که خون کرد بی شمار
باید به بی گناهی دل اعتراف کرد ...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : چهارشنبه 1387/08/08
در این زمانه
سه شعر از قیصر امین پور
در این زمانه
در این زمانه هیچ‌كس خودش نیست |
| كسی برای یك نفس خودش نیست |
| همین دمی كه رفت و بازدم شد |
| نفس ـ نفس، نفس ـ نفس خودش نیست |
| همین هوا كه عین عشق پاك است |
| گره كه خود با هوس خودش نیست |
| خدای ما اگر كه در خود ماست |
| كسی كه بی‌خداست، پس خودش نیست |
| دلی كه گرد خویش می‌تند تار، |
| اگرچه قدر یك مگس، خودش نیست |
| مگس، به هركجا، به‌جز مگس نیست |
| ولی عقاب در قفس، خودش نیست |
| تو ای من، ای عقاب ِ بسته‌بالم |
| اگرچه بر تو راه ِ پیش و پس نیست |
| تو دست‌كم كمی شبیه خود باش |
| در این جهان كه هیچ‌كس خودش نیست |
| تمام درد ِ ما همین خود ِ ماست |
| تمام شد، همین و بس: خودش نیست |
تقصیر عشق بود
| باران گرفت نیزه و قصد مصاف کرد |
| آتش نشست و خنجر خود را غلاف کرد |
| گویی که آسمان سر نطقی فصیح داشت |
| با رعد سرفه های گران سینه صاف کرد |
| تا راز عشق ما به تمامی بیان شود |
| با آب دیده آتش دل ائتلاف کرد |
| جایی دگر برای عبادت نیافت عشق |
| آمد به گرد طایفه ی ما طواف کرد |
| اشراق هر چه گشت ضریحی دگر نیافت |
| در گوشه ای ز مسجد دل اعتکاف کرد |
| تقصیر عشق بود که خون کرد بی شمار |
| باید به بی گناهی دل اعتراف کرد |
حسرت پرواز
| دیری‌است از خود، از خدا، از خلق دورم |
| با این‌همه در عین بی‌تابی صبورم |
| پیچیده در شاخ درختان، چون گوزنی |
| سرشاخه‌های پیچ‌درپیچ غرورم |
| هر سوی سرگردان و حیران در هوایت |
| نیلوفرانه پیچكی بی‌تاب نورم |
| بادا بیفتد سایه‌ی برگی به پایت |
| باری، به روزی روزگاری از عبورم |
| از روی یكرنگی شب و روزم یكی شد |
| همرنگ بختم تیره رختِ سوگ و سورم |
| خط می‌خورد در دفتر ایام، نامم |
| فرقی ندارد بی‌تو غیبت یا حضورم |
| در حسرت پرواز با مرغابیانم |
| چون سنگ‌پشتی پیر در لاكم صبورم |
| آخر دلم با سربلندی می‌گذارد |
| سنگ تمام عشق را بر خاك گورم |
