تا حالا با خودت مسابقه داده‌ای؟
میهمان باشیم یا میزبان، خیلی فرق نمی‌کند. مهم انسی است که به هم می‌گیریم. مهم دوستی‌ها و روابط تازه‌ای است که شکل می‌گیرد. مهم علاقه‌هایی است که محکم می‌شود. مهم این است که خدا هر سال با برنامه‌ای که ظاهرا همه چیزش مثل همیشه است، غافلگیرمان می‌کند و تازه وقتی غافلگیر شدیم، متوجه می‌شویم که فقط ظاهرا همه چیز مثل همیشه بود.
مهم این است که خدا با یک میهمانی یک ماهه، تا مدت‌ها دل و جان ما را جدی‌تر از همیشه به خودش مشغول می‌کند.
دلمان بخواهد یا نه، این بار هم ماه مبارک رمضان به آخر رسید. دیگر از جنب و جوش‌های دم افطار، از سفره‌های شلوغ افطاری، از سحری دور هم جمع شدن و... تا سال بعد خبری نیست.
دیگر هر جا برویم، صدای قرآن و دعا و مناجات به گوش‌هایمان نمی‌رسد. دیگر همه با «قبول باشه» و «ما را از دعا فراموش نکنید» و «سرسفره افطار و سحر ما را هم دعا کنید» و... با هم سلام و خدا حافظی نمی‌کنند. انگار دیگر آدم‌ها هیچ کار خوبی نمی‌کنند، یا هیچ وقت نمی‌توانند دعا کنند.
البته هنوز آدم‌ها در حال و هوای رمضان نفس می‌کشند. هنوز... با خودم می‌گویم به این فکر می‌کردیم که توی دلمان با بقیه مسابقه بدهیم. مسابقه خوبی‌ها. مسابقه این که ببینیم هر کدام ما تا چه مدتی می‌تواند در حال وهوای رمضان بماند؟ هر کدام ما تا کی می‌تواند مهربانی‌ها و گذشت‌ها و فروتنی‌های ماه رمضان را حفظ کند؟هر کدام ما چه قدر می‌تواند شب قدرش را در طول سال زنده کند، تکثیر کند و بیشتر صدای فرشته‌ها را بشنود؟
البته این مسابقه نمی‌تواند و نباید آشکار باشد و یک برنده و بازنده هم ندارد. برنده و بازنده‌ای هم اگر داشته باشد، نه حالا می‌شود آن را تعیین کرد و نه تعیین آن کار ماست.
شاید این مسابقه، مسابقه‌ای باشد که بدانیم یا نه، همیشه در آن شرکت کرده‌ایم و شرکت می‌کنیم. مسابقه‌ای که فقط یک داور دارد. داوری که نه چیزی از نگاهش پنهان می‌ماند، نه اشتباه می‌کند و نه می‌شود پیش او، چیزی را طور دیگری وانمود کرد. داوری که گاه بین مسابقه هم جایزه می‌دهد و هم گاهی اخطار می‌دهد و... فقط خدا کند هیچ وقت اخراجمان نکند!
فکر می‌کنم مسابقه‌ای که هر کس انگار دارد با خودش مسابقه می‌دهد، مسابقه‌ای که تقریبا آشکار نیست، مسابقه‌ای که هیچ‌کس نمی‌تواند بداند سوت پایانش کی زده می‌شود، مسابقه‌ای که داورش این همه مهربان است، مسابقه‌ای که اگر داورش به یکی از شرکت کننده‌ها آوانتاژ داد یا کمکش کرد، حقی از دیگران ضایع نکرده است، مسابقه‌ای است که همه چیزش فرق می‌کند حتی خودش از میدان‌های مسابقه هم هست. جایزه‌های این مسابقه از آن جایزه‌هایی است که هر کس فقط خودش می‌داند جایزه گرفته یا نه؟ یا جایزه‌اش چه بوده؟
م. یحیی پور
*************************
مطالب مرتبط
غلام، کدام یک از شما دو تا است؟
چه‌طور می‌توانم روی پای خودم بایستم؟
توجه: جواب سوال را در این لینك بخوانید
