درینگ درینگ...
تلفن زنگ می‌زنه

یکی بود یکی نبود. یک تلفن بود که روی یک میز زندگی می‌کرد، میز کجا بود؟ توی یک اتاق، اتاق کجا بود؟ توی یک خانه.

تو این خانه، یک بابا و یک مامان و یک دختر و یک مامان بزرگ هم زندگی می‌کردند، به جز مامان بزرگ، بقیه اهل خانه، تلفن را دوست نداشتند، چرا؟ چون زنگ خیلی بلندی داشت

هر وقت که تلفن زنگ می‌زد، مامان می‌گفت: «آه ... چه تلفن بد صدایی!» بابا می‌گفت: «زود گوشی را بردارید »

دختر می‌گفت: «بابا یک تلفن جدید با زنگ موزیک‌دار بخریم!»

اما مامان بزرگ هیچ‌یک از این حرف‌ها را نمی‌زد. چون گوشش سنگین بود و از صدای زنگ تلفن ناراحت نمی‌شد. او همیشه منتظر بود که تلفن زنگ بزند و خبری از بچه‌ها و نوه‌های دیگرش بدهد.

تلفن هم مامان بزرگ را دوست داشت، دلش می‌خواست فقط برای او زنگ بزند و خبرهای خوش‌ به او بدهد.

یک روز، صدای زنگ تلفن بلند شد: درینگ... درینگ... درینگ...

بابا که داشت روزنامه می‌خواند، داد زد: «وای، چه زنگی! اعصابم خرد شد!»

مامان که داشت آشپزی می‌کرد، گفت: «بگذار آنقدر زنگ بزند تا خسته شود!»

دختر که داشت مشق می‌نوشت، گفت: «باز این تلفن حواسم را پرت کرد و مشقم را اشتباه نوشتم!»

مامان بزرگ که داشت بافتنی می‌بافت، گفت: « این تلفن بیچاره که صدایی ندارد!»

بعد هم از جا بلند شد و به طرف تلفن آمد تا گوشی‌اش را بردارد.

تلفن خیلی خوشحال شد و آرزو کرد که خبرهای خوشی به مامان بزرگ بدهد.

مامان بزرگ گوشی را برداشت و گفت: «بفرمایید»

از آن طرف سیم، بچه‌ای گفت: «سلام مامان‌بزرگ!»

تلفن صدا را شناخت و گفت: «وای... سروش است!»

سروش کی بود؟ نوه بازی گوش و زبل مامان بزرگ، که یک عادت بد داشت.