فرجام عشق به دیگری؟!

نمی توان انکار نمود که هر چه کسی کمالات بیشتری داشته باشد بیشتر سزاوار محبوب بودن است. چون هر خوبی و خیری را تحسین می کنیم.  آن را می ستاییم.  خداوند کمال مطلق است یعنی همه خوبی ها را دارد. پس او از همه دوست داشتنی تر و محبوب تر است! گفتیم این عشق و محبّت به خدایی که همه خوبی ها را دارد، عشق حقیقی است. همین عشق است که انسان را به سعادت می رساند. عشق حقیقی محبت به خداوند و دل سپردن به اوست. یعنی فقط او را دوست داشته باشیم. حتی خود خدا هم خودش را از همه بیشتر دوست دارد. زیرا او از همه بیشتر خوبی و کمال دارد. پس خودش به خودش عشق می ورزد.

امّا یک سؤال...

اگر فقط باید خدا را دوست داشت،

اگر فقط عشق به خداست که ما را به سعادت می رساند،

اگر دوست داشتن و عشق به خدا عشق حقیقی است،

پس آیا عشق به غیر خدا و دوست داشتن غیر از او  سبب گمراهی و زیان کاری انسان می شود؟ عشق به غیر خدا عشق مجازی است که ما قبلاً آن را شرح داده ایم. پس آیا عشق مجازی ما را از سعادت واقعی مان دور می کند؟!!

آیا عشق مجازی کاملاً مطرود است؟

آیا اگر کسی مبتلا به عشقی مجازی شد، باید گفت از عشق حقیقی دور شده پس به سعادت نمی رسد؟ مثل زن و شوهری که یکدیگر را دوست دارند  و به هم عشق می ورزند. آیا آن ها با دور شدن از عشق به خدا خوشبخت و عاقبت به خیر نخواهند شد؟!!

پاسخ این سؤال ها را ملاصدرا فیلسوف اسلامی به زیبایی بیان نموده است....

 شما چی فکر می کنید؟

ادامه دارد.

ن- رادفر

کارشناس فلسفه اسلامی