ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه ها...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : دوشنبه 1387/07/08
چند پرتو از غزلیات شمس
چند غزل از غزلهای زیبای کلیات شمس
1. من طربم
| من طربم طرب منم زهره زند نوای من |
| عشق میان عاشقان شیوه کند برای من |
| عشق چو مست و خوش شود بیخود و کش مکش شود |
| فاش کند چو بی دلان بر همگان هوای من |
| ناز مرا به جان کشد بر رخ من نشان کشد |
| چرخ فلک حسد برد ز آنچ کند به جای من |
| من سر خود گرفته ام من ز وجود رفته ام |
| ذره به ذره می زند دبدبه فنای من |
| آه که روز دیر شد آهوی لطف شیر شد |
| دلبر و یار سیر شد از سخن و دعای من |
| یار برفت و ماند دل شب همه شب در آب و گل |
| تلخ و خمار می طپم تا به صبوح وای من |
| تا که صبوح دم زند شمس فلک علم زند |
| باز چو سرو تر شود پشت خم دوتای من |
| باز شود دکان گل ناز کنند جزو و کل |
| نای عراق با دهل شرح دهد ثنای من |
| ساقی جان خوبرو باده دهد سبو سبو |
| تا سر و پای گم کند زاهد مرتضای من |
| بهر خدای ساقیا آن قدح شگرف را |
| بر کف پیر من بنه از جهت رضای من |
| گفت که باده دادمش در دل و جان نهادمش |
| بال و پری گشادمش از صفت صفای من |
| پیر کنون ز دست شد سخت خراب و مست شد |
| نیست در آن صفت که او گوید نکته های من |
| ساقی آدمی کشم گر بکشد مرا خوشم |
| راح بود عطای او روح بود سخای من |
| باده تویی سبو منم آب تویی و جو منم |
| مست میان کو منم ساقی من سقای من |
| از کف خویش جسته ام در تک خم نشسته ام |
| تا همگی خدا بود حاکم و کدخدای من |
| شمس حقی که نور او از تبریز تیغ زد |
| غرقه نور او شد این شعشعه ضیای من |
2.آن کیست آن...
| آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند |
| چون پیش او زاری کنی تلخ تو را شیرین کند |
| اول نماید مار کر آخر بود گنج گهر |
| شیرین شهی کاین تلخ را در دم نکوآیین کند |
| دیوی بود حورش کند ماتم بود سورش کند |
| وان کور مادرزاد را دانا و عالم بین کند |
| تاریک را روشن کند وان خار را گلشن کند |
| خار از کفت بیرون کشد وز گل تو را بالین کند |
| بهر خلیل خویشتن آتش دهد افروختن |
| وان آتش نمرود را اشکوفه و نسرین کند |
| روشن کن استارگان چاره گر بیچارگان |
| بر بنده او احسان کند هم بند را تحسین کند |
| جمله گناه مجرمان چون برگ دی ریزان کند |
| در گوش بدگویان خود عذر گنه تلقین کند |
| گوید بگو یا ذا الوفا اغفر لذنب قد هفا |
| چون بنده آید در دعا او در نهان آمین کند |
| آمین او آنست کو اندر دعا ذوقش دهد |
| او را برون و اندرون شیرین و خوش چون تین کند |
| ذوقست کاندر نیک و بد در دست و پا قوت دهد |
| کاین ذوق زور رستمان جفت تن مسکین کند |
| با ذوق مسکین رستمی بیذوق رستم پرغمی |
| گر ذوق نبود یار جان جان را چه باتمکین کند |
| دل را فرستادم به گه کو تیز داند رفت ره |
| تا سوی تبریز وفا اوصاف شمس الدین کند |
3. جمع مستان می رسد
| اندک اندک جمع مستان میرسند |
| اندک اندک می پرستان میرسند |
| دلنوازان نازنازان در ره اند |
| گلعذاران از گلستان میرسند |
| اندک اندک زین جهان هست و نیست |
| نیستان رفتند و هستان میرسند |
| جمله دامنهای پرزر همچو کان |
| از برای تنگدستان میرسند |
| لاغران خسته از مرعای عشق |
| فربهان و تندرستان میرسند |
| جان پاکان چون شعاع آفتاب |
| از چنان بالا به پَستان میرسند |
| خرم آن باغی که بهر مریمان |
| میوههای نو زمستان میرسند |
| اصلشان لطفست و هم واگشت لطف |
| هم ز بستان سوی بستان میرسند |
4. صاحب حالتی
| بانکی عجب از آسمان در میرسد هر ساعتی |
| مینشنود آن بانگ را الا که صاحب حالتی |
| ای سر فروبرده چو خر زین آب و سبزه بس مچر |
| یک لحظهای بالا نگر تا بوک بینی آیتی |
| ساقی در این آخرزمان بگشاد خم آسمان |
| از روح او را لشکری وز راح او را رایتی |
| کو شیرمردی در جهان تا شیرگیر او شود |
| شاه و فتی باید شدن تا باده نوشی یا فتی |
| بیچاره گوش مشترک کو نشنود بانگ فلک |
| بیچاره جان بیمزه کز حق ندارد راحتی |
| آخر چه باشد گر شبی از جان برآری یاربی |
| بیرون جهی از گور تن و اندرروی در ساحتی |
| از پا گشایی ریسمان تا برپری بر آسمان |
| چون آسمان ایمن شوی از هر شکست و آفتی |
| از جان برآری یک سری ایمن ز شمشیر اجل |
| باغی درآیی کاندر او نبود خزان را غارتی |
| خامش کنم خامش کنم تا عشق گوید شرح خود |
| شرحی خوشی جان پروری کان را نباشد غایتی |
5.بنشسته ام من بر درت
| بنشستهام من بر درت تا بوک برجوشد وفا |
| باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندرآ |
| غرقست جانم بر درت در بوی مشک و عنبرت |
| ای صد هزاران مرحمت بر روی خوبت دایما |
| ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران |
| عالم اگر برهم رود عشق تو را بادا بقا |
| عشق تو کف برهم زند صد عالم دیگر کند |
| صد قرن نو پیدا شود بیرون ز افلاک و هوا |
| ای عشق خندان همچو گل وی خوش نظر چون عقل کل |
| خورشید را درکش به جل ای شهسوار هل اتی |
| امروز ما مهمان تو مست رخ خندان تو |
| چون نام رویت میبرم دل میرود والله ز جا |
| کو بام غیر بام تو کو نام غیر نام تو |
| کو جام غیر جام تو ای ساقی شیرین ادا |
| گر زنده جانی یابمی من دامنش برتابمی |
| ای کاشکی درخوابمی در خواب بنمودی لقا |
| ای بر درت خیل و حشم بیرون خرام ای محتشم |
| زیرا که سرمست و خوشم زان چشم مست دلربا |
| افغان و خون دیده بین صد پیرهن بدریده بین |
| خون جگر پیچیده بین بر گردن و روی و قفا |
| آن کس که بیند روی تو مجنون نگردد کو بگو |
| سنگ و کلوخی باشد او او را چرا خواهم بلا |
| رنج و بلایی زین بتر کز تو بود جان بیخبر |
| ای شاه و سلطان بشر لا تبل نفسا بالعمی |
| جانها چو سیلابی روان تا ساحل دریای جان |
| از آشنایان منقطع با بحر گشته آشنا |
| سیلی روان اندر وله سیلی دگر گم کرده ره |
| الحمدلله گوید آن وین آه و لا حول و لا |
| ای آفتابی آمده بر مفلسان ساقی شده |
| بر بندگان خود را زده باری کرم باری عطا |
| گل دیده ناگه مر تو را بدریده جان و جامه را |
| وان چنگ زار از چنگ تو افکنده سر پیش از حیا |
| مقبلترین و نیک پی در برج زهره کیست نی |
| زیرا نهد لب بر لبت تا از تو آموزد نوا |
| نیها و خاصه نیشکر بر طمع این بسته کمر |
| رقصان شده در نیستان یعنی تعز من تشا |
| بد بیتو چنگ و نی حزین برد آن کنار و بوسه این |
| دف گفت میزن بر رخم تا روی من یابد بها |
| این جان پاره پاره را خوش پاره پاره مست کن |
| تا آن چه دوشش فوت شد آن را کند این دم قضا |
| حیفست ای شاه مهین هشیار کردن این چنین |
| والله نگویم بعد از این هشیار شرحت ای خدا |
| یا باده ده حجت مجو یا خود تو برخیز و برو |
| یا بنده را با لطف تو شد صوفیانه ماجرا |
