پل الوار هم شاعر مقاومت است
پل الوار Paul Eluard اسم مستعار اوژن گریندل (Eugen Grindel ) از شاعران سورئالیست و مبارز فرانسوی است . او در سال 1895 در شهر سن دنی در شمال پاریس به دنیا آمد . پدرش كارمندی ساده بود و مادرش خیاط.
او پس از آشنایی با «برتون» ، «سوپو» و «آراگون» جنبش ادبی سورئالیسم را پایه گذاری كرد.
با مجموعه های
«جانوران و آدمیزادگانشان» 1920 ،
«نیازهای زندگی و نتایج رویاها» 1921،
به عنوان یكی از شاعران نامدار سورئالیسم شناخته شد. با مجموعه «پایتخت درد» 1926، كه از شاهكارهای الوار است او به عنوان شاعری سوررئالیسیت بر سر زبانها افتاد .
این مجموعه را پس از بازگشت از سفری دراز نوشت . سفری كه در پی مسائل خانوادگی و مشكلات دیگرش انجام گرفت: فرار از خویشتن خویش. هفت ماه گریز به اقیانوسیه ،استرالیا ، هندوچین ، سیلان، جزایر آنتیل، پاناما، مالزی ، هند ، زلاند نو و سرانجام دوستانش او را در سنگاپور یافتند. درباره پایتخت در منتقدان گفته اند :
- همین كتاب كافیست تا الوار نماینده شعر نو فرانسه باشد .
در سال 1930 در هیاهوی نهضت های اجتماعی و تشكیل جبهه ملی در فرانسه و جنگ های خونین داخلی در اسپانیا تعهد شعری الوار بروز می كند و شاعر را از بعد فردی به بعد انسانی و مردمی می كشاند. او به مبارزات زیرزمینی علیه اشغالگران نازی می پردازد. مجموعه های
«شعر و حقیقت 1942»
«شایستگان زیستن 1944» و
«در وعده گاه آلمانی 1944»
در چنین حال و هوایی منتشر شدند. كه از مهمترین اشعار سیاسی و رزمی دوره مقاومت به شمار می آیند.
در زمستان 1940 زمانی كه فرانسه تحت اشغال نازی ها بود او شعرا و نویسندگان را در اتاقش جمع می كرد و آنان را به مقاومت بر می انگیخت. با وجود نظارت شدید گشتاپو ، در كوچه های غمزده پاریس راه می رفت و با شعرهایش مردم را به مقاومت دعوت می كرد.
او به اوج شهرت رسیده بود ، زندگی اش دستمایه شعرش و شعرش زندگی او بود . اشعارش همه جا شور به پا می كرد. شعر «آزادی» او در ژنو، الجزیره ، مسكو و نیویورك به چاپ رسید . او عشق و سیاست را در هم می آمیخت و همچنان یكه تاز می سرود.
شعر او سرشار از تصاویری آشناست ، سنگریزه ، آتش، باران، كوچه ، مردم و عابران . او می خواست شعر را وسیله ارتباط مردم قرار دهد.
به عقیده ژان روسلو نویسنده فرهنگ شعر معاصر فرانسه ، پل الوار از میان همه شاعران مكتب سورئالیسم ، كسی است كه وسیع ترین و بیشترین تأثیر را بر نسل های جدید شاعران گذاشت. بزرگترین الهام بخش شعر او وطنش مردم و مسكنت همگانی بود. او تصاویر شاعرانه را به روشنی ارائه می دهد . از پس بلورهای شعر او دنیا را به سادگی می توان دید.
عشق درونمایه و پویایی اصلی شعر الوار است . اما این عشق طغیان می كند و اتحاد و اتفاق انسان را سبب می شو.د شعر او كوتاه، موحز و خطابی است و به سادگی با مخاطب ارتباط برقرار می كند. او در زمان صلح شعر سیاسی را رها می كند اما بازهم مردمی می گوید . با تغزل خاص فرانسوی
«درس اخلاق 1944» ،
«قدرت گفتن همه چیز 1951» ،
«ققنوس 1952» .
اینها اشعاری استدلالی و پر شورند و شاعر در این شعر ها خواستار دادن «درس اخلاق» به مخاطبان خود است.
او بعد از جنگ جهانی دوم ، یكی از رهبران جنبش صلح جویی فرانسه شد.
نویسنده : آسیه حدیری شاهی سرایی ، سایت کانون ادبیات ایران
