موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

علیرضا محمودی‌ ایرانمهر می‌گوید: برخلاف برخی دوستان که گمان می‌کنند محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی مانع نقد کردن جامعه توسط ادبیات است، من گمان می‌کنم بیشتر خود ماهیت ادبیات است که مانع می‌شود؛ چون ادبیات ابزار خوبی برای نقد اجتماعی در کوتاه‌مدت نیست.

نشست نقد و بررسی داستان آفرت با حضور وجیهه سامانی (نویسنده و منتقد ادبی) و زهرا زواریان (نویسنده و منتقدادبی) در کتابخانه شهید باهنر شمیرانات برگزار شد.

زینب یونسی، برگزیده جایزه «ابوالحسن نجفی» می‌گوید: اقبال خواننده‌ها به یک نویسنده معاصر روس بسیار متأثر از معرفی آن نویسنده در غرب است؛ یعنی اگر نویسنده‌ای در غرب مورد توجه قرار بگیرد و آثارش ترجمه و توسط نشریات ادبی نقد شود، در ایران هم شانس بیشتری پیدا می‌کند.

هادی تقی‌زاده می‌گوید: به‌قول کافکا نویسنده‌ها زخم‌ها را درمان نمی‌کنند؛ زخم‌ها را نشان می‌دهند، و این نشان دادن باعث می‌شود که در سیستم‌های حکومتی به شکلی این نگاه نویسنده برای‌شان جالب و جذاب نباشد و به نوعی با آن درگیر شوند.

محبوبه میرقدیری می‌گوید: نویسندگان نسل قبل ما بیشتر به مسائل جامعه می‌پرداختند؛ آن‌ها نگاه‌شان کاملا متوجه مسائل جامعه بود و از آن می‌نوشتند و به‌شکلی آن را به چالش و نقد می‌کشاندند؛ اما متاسفانه امروزه این مسائل کمتر در آثار نویسندگان جوان دیده می‌شود.

سعید تشکری در یادداشتی خطاب به نویسنده رمان «تحریر دیوانگی» خلاقیت وی در خلق این اثر را ستود.

رمان «رادیو سکوت» اثر آلیس آزمن از آثاری است که به‌تازگی روانه بازار کتاب شده است و در قالب داستانی خلاقانه به بررسی روابط انسانی در دنیای مجازی می‌پردازد.

محمدرضا صفدری با بیان این‌که بیش از ۴۰ سال است که می‌نویسد، می‌گوید: من یک نویسنده شکست‌خورده‌ام و مخاطب زیادی ندارم. شاید مشکل از من است.

فرشته احمدی نقد جامعه را از وظایف ادبیات می‌داند و می‌گوید نویسنده برای انجام ندادن این کار نباید دنبال بهانه باشد.

علیرضا فولادی گفت: صادق هدایت نوشته‌هایی با نام قضیه دارد که در آن به شعر شاعران کهنه‌گرا انتقاد کرده است. رویه‌ای او در این کار شبیه کاری است که عبید زاکانی در «موش و گربه» انجام داده است.

جلیل جعفری معتقد است: بازار رمان به ابتذال کشیده شده و امروزه نسلی مدعی رمان‌نویسی است که تجربه زیسته کافی ندارد.

میترا داور با بیان این‌که به جدا کردن ادبیات به شهری و غیرشهری اعتقادی ندارد، می‌گوید: مهم خودِ نوشتن داستان‌ها و افسانه‌هاست و هرچه از جاهای مختلف داستان و افسانه و شعر نوشته شود، تنوع نوشته‌ها و افکار بیشتر می‌شود.

امیرحسین خورشیدفر می‌گوید: ما امروز یک وضعیت استثنایی در ادبیات ایران داریم؛ ادبیات، خصوصا ادبیات داستانی فاقد زور شده، یعنی به پایین‌ترین حد تاثیرگذاری رسیده است.

نویسنده کتاب «مکتب خراسانی و گفتمان آل البیت» می‌گوید که گفتمان اهل بیت و اندیشه شیعی نه تنها در احادیث بلکه در شعر شاعران بویژه در سبک خراسانی هم به عنوان یک رسوب فرهنگی روایت شده است.

حسین سناپور می‌گوید داستان‌هایی که جنبه منتقدانه دارند معمولا به مذاق مسئولان خوش نمی‌آیند. حتی مردم عادی هم از داستان‌های منتقدِ عقاید عمومی استقبال نمی‌کنند.

محمدکاظم کاظمی گفت: جریان شعر امروز ما دو رودخانه دارد که اولی بر مبنای شعر سنتی شکل گرفته و گونه دوم هم رویکرد واقع‌گراتر و عینی‌تری دارد و خود را ملزم به برداشت از سنت نکرده است.

جلیل صفربیگی از شاعران کشورمان، به تحولات شعر به لحاظ ساختار و محتوا پس از انقلاب اسلامی اشاره کرد.

سینا دادخواه می‌گوید: ادبیات زمانی می‌تواند شرایط جامعه را نقد کند که مطمئن باشد نهادهای قدرت این تاب‌آوری را در مقابل نقد دارند؛ این مهم‌ترین مسئله در انجام این کار است.

چهارمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ عبید زاکانی به «عبید زاکانی؛ نقطه عطف طنزپردازی در تاریخ ادب فارسی» اختصاص داشت که با سخنرانی دکتر ناصر نیکوبخت، استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس، در مرکز فرهنگی شهرکتاب برگزار ‌شد.

اصغر دادبه گفت: وقتی بزرگان ما از عشق سخن میگفتند، منظورشان نوعی عقل متحول شده بود. یونانیان میگفتند عقل باید بتواند برهان بسازد. اما در منطق آریایی، عشق باید بتواند شهود کند.