شعر، خمیرمایه اصلی مدح و منقبت ائمه معصومین است و مدیحه، بخشی از گستره شعر آیینی است که نقش مهمی در غنای فرهنگی و دینی جامعه دارد. بخشی از شناخت اهل بیت (ع) و باور ارزشهای اخلاقی و معرفتی ایشان از راه شعر آیینی حاصل میشود. به همین خاطر شعر و شاعر و مداحی در این حوزه تأثیرگذار، از اهمیت بالایی برخوردار است.
امیری اسفندقه میگوید زمانی که برای امام معصوم شعری سروده میشود همانند سرودن شعر برای پادشاه نیست بلکه امام معصوم شخصی بسیار بزرگتر از یک انسان است امام معصوم یک فرهنگ و یک تفکر ناب است.
مخاطب کودک و نوجوان از شعرهای تکراری و کلیشه ای گریزان است. اگر درباره آنچه دوست دارد، شعر بگوییم، علاقه مند می شود. شعری که برای بچه ها و به زبان بچه ها باشد.
آیدا عمیدی از شاعران جوان گفت: یکی از بزرگترین مشکلات شعر این است که تریبونی در اختیار ندارد، مردم گاه اتفاقی یک کتاب را در کتابفروشی میبینند، توجهشان به آن جلب میشود، یا اسم نویسنده برای آنها آشناست و قبلا اثری از او را خواندهاند، بنابراین راغب میشوند که آن کتاب را بخرند، ولی وقتی که کتابجلوی دیدخواننده و مخاطب نیست، چطور باید از وجود چنین کتابی آگاه شود.
عباس یمینی شریف در شرایطی که «شعر و سرود کودک» را فقیر و بیمایه میدید؛ بیش از نیم قرن در آموزش و پرورش کودکان همت کرد و آغازگر راهی نو و مسیری پُر نشاط بود.
سعید بیابانکی معتقد است که شعر عاشورایی یک کار تخصصی است و باید آن را به شاعران واگذار کرد و علاقهمندان به اهل بیت نباید بدون داشتن دانش شعری و تنها به دلیل ذوق هنری و مذهبی به این حوزه بپردازند.