خطبه پیامبر اكرم، در آخرین روز شعبان
خطبه پیامبر اكرم، در آخرین روز شعبان
خطبه پیامبر اكرم، در آخرین روز شعبان
دعائم الإسلام: عَن رَسولِ الله صلىاللهعلیهوآله أنَّهُ خَطَبَ النّاسَ آخِرَ یَومٍ مِن شَعبانَ، فَقالَ:
«أیُّهَا النّاسُ، إنَّهُ قَد أظَلَّكُم شَهرٌ عَظیمٌ، شَهرٌ مُبارَكٌ، شَهرٌ فیهِ لَیلَةٌ العَمَلُ فیها خَیرٌ مِنَ العَمَلِ فی ألفِ شَهرٍ . مَن تَقَرَّبَ فیهِ بِخَصلَةٍ مِن خِصالِ الخَیرِ كانَ كَمَن أدّى فَریضَةً فیما سِواهُ، و مَن أدّى فیهِ فَریضَةً كانَ كَمَن أدّى سَبعینَ فَریضَةً فیما سِواهُ. و هُوَ شَهرُ الصَّبرِ؛ وَالصَّبرُ ثَوابُهُ الجَنَّةُ، و شَهرُ المُواساةِ، شَهرٌ یُزادُ فیهِ فی رِزقِ المُؤمِنِ؛ مَن فَطَّرَ فیهِ صائِما كانَ لَهُ مَغفِرَةٌ لِذُنوبِهِ و عِتقُ رَقَبَتِهِ مِنَ النّارِ، و كانَ لَهُ مِثلُ أجرِهِ مِن غَیرِ أن یَنقُصَ مِن أجرِهِ شَیءٌ.»
فَقالَ بَعضُ القَومِ: یا رَسولَ اللهِ، لَیسَ كُلُّنا یَجِدُ ما یُفَطِّرُ الصّائِمَ! ...(1)
صاحب دعائم الإسلام نقل می‌كند: در آخرین روز شعبان، پیامبر خدا براى مردم خطبه خواند و فرمود:
«اى مردم! ماهى بزرگ بر شما سایه افكنده است، ماهى مبارك، ماهى كه در آن، شبى است كه عمل در آن، بهتر از عمل در هزار ماه است. هر كس با كار نیكى از نیكىها در آن به خداوند تقرّب جوید، گویا واجبى را در ماههاى دیگر ادا كرده است، و هر كس واجبى را در آن انجام دهد، همچون كسى است كه هفتاد واجب را در ماههاى دیگر انجام داده است .
و آن، ماه صبر است و پاداش صبر، بهشت است. ماه مواسات(همدردى) است و ماهى است كه روزىِ مؤمن در آن افزوده مىشود. هر كس روزهدارى را در آن افطار دهد، پاداشش آمرزش گناهانش و آزادىاش از آتش است و براى او به اندازه آن [روزهدار]، پاداش است، بى آن كه از اجر او چیزى كاسته شود.»
برخى گفتند: اى پیامبر خدا! همه ما آن اندازه چیزى نداریم كه روزهدارى را افطار دهیم.
فرمود: «خداوند، این پاداش را به كسى مىدهد كه روزهدارى را به اندازه جرعهاى شیر یا دانهاى خرما و یا جرعهاى آب، افطار دهد. و هر كس روزهدارى را سیر كند، خداوند، او را از حوض من چنان سیراب مىكند كه پس از آن هرگز تشنه نمىگردد .
این، ماهى است كه آغازش رحمت، میانش آمرزش و پایانش آزادى از آتش است. هر كس در این ماه بر برده خود آسان بگیرد، خداوند، او را مىآمرزد و از آتش، آزادش مىكند. در این ماه، چهار كار را زیاد انجام دهید، كه با دو كار، پروردگارتان را راضى مىكنید و از دو كار هم بىنیاز نیستید. امّا دو كارى كه پروردگارتان را با آنها راضى مىكنید، شهادت به یكتایى خداوند و آمرزشخواهى از اوست. و امّا آن دو كه از آنها بىنیاز نیستید، از خداوند، بهشت بخواهید و از آتش به او پناه ببرید.»
پی‌نوشت:
1- دعائم الإسلام: 1/268، فضائل الأشهر الثلاثة: 129/134 عن سلمان، بحار الأنوار: 96/342/ 6 و ص 350/18؛ صحیح ابن خزیمة: 3/191/1887.
منبع:
كتاب ماه خدا، محمدی ری شهری، ج 1، ص 168.
