گفتگو با خدا
مناجات علی (ع)
مولای من! در تمام ایام زندگی ام سایة مهر تو بر سر من مستدام بود، این سایة خوب را تا آن سوی مرگ نیز گسترده بدار!
خدای من! چگونه می توانم گمان كنم كه پس از مرگ، تو روی گردانی و چهرة دگرگون كنی؟ در حالی كه در تمام طول حیات، جز زیبایی و خوبی و لطافت از تو ندیده‌ام.
خدای من! كار مرا آنچنان كه شایستة توست عهده دار شو و به من با نگاه بخشش و كرم نظر كن، بر این بنده كه پرده‌های سیاه جهل،اطرافش را فرا گرفته است.
معبود من! تو در دنیا بر بدی‌های من پرده افكنده‌ای، من در آخرت به این پرده نیازمندترم. تو در میان بندگان خوب خودت مرا رسوا نكرده‌ای، در مقابل شاهدان قیامت رسوایم نكن!!
محبوب من! به دیدارت شادمانم گردان، چشم مرا به جمالت روشن كن آن زمان كه در میان بندگانت به قضاوت می‌نشینی.
معبود من! اعتذار من به درگاه تو اعتذار كسی است كه از قبول پوزش خویش، بی نیازی نمی‌كند. پس عذر مراد بپذیر این بخشنده‌ترین كسی كه شرمساران و روسیاهان و رحمت طلبان به درگاه او پناه می‌برند و به دامن او می‌آویزند.
خدای من! رد مكن این عرض نیاز مرا و كور مگردان این شوق و رغبت مرا و مشكن ساقة امید و آرزوی مرا.
معبود من! تو اگر می‌خواستی كه خوارم كنی، دست به هدایتم نمی زدی، تو اگر رسوایی مرا می‌خواستی، اینقدر با من مدارا نمی‌كردی.
معبودم! من گمان نمی‌كنم، تو مرا در حاجتی كه عمری بر سر آن نهاده‌ام و در طلبش به درگاه تو نالیده‌ام رد كنی.
خدای من! حمد هماره تو را سزاست و ستایش همیشه زیبندة توست تا ابدی كه بینهایست است. افزون باد این حمد و ستایش كه همیشه افزون خواهد شد و كاستی و فنا نخواهد پذیرفت، آنچنان كه تو بپسندی و خشنود باشی.
منبع: مجله معارف ، ترجمة بخشی از مناجات شعبانیة علی (ع)
