لبخند طلایى مكزیك به موحد
نام و نام خانوادگى: عبدالله موحد
سال تولد: 29/12/1319
محل تولد: بابلسر
كارنامه افتخارات:
مقام پنجم، بازیهاى المپیك 1964 توكیو ژاپن
مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1965 منچستر انگلیس
مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1966 تولیدو امریكا
مدال طلا، مسابقه هاى قهرمانى آسیاى 1966 بانكوك تایلند
مدال طلا، مسابقه هاى قهرمانى جهان 1967 دهلى نو هند
مدال طلا، بازیهاى المپیك 1968 مكزیك
مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1969 ماردل پلاتا آرژانتین
مدال طلا، مسابقه هاى جهانى 1970 ادمونتون كانادا
مدال طلا، بازیهاى آسیایى 1970 بانكوك تایلند
پنجمى در المپیك 1964 توكیو عبدالله موحد را مایوس نكرد تا وی یك بار سرشاخ شدن با حریفان المپیكى را در توكیو تجربه كرده بود مصمم شود، در مكزیكوسیتى خودى نشان دهد.
آزادكار 70 كیلویى براى ستاره شدن در آسمان مكزیك، یك سال بعد از مسابقه هاى جهانى 1965 منچستر استارت زد. وی در این رقابت ها محمود آتالاى تركیه اى وزاربك بریا شویلى را كنار زد تا در وزن 70 كیلو در دنیا آقایى كند. قهرمانى در منچستر تنها و آخرین قهرمانى جهان نبود كه موحد به دست آورد.
وی در سال 1966 تولیدو امریكا هم دوباره قهرمان شد. آنجا هم كشتى گیر ایرانى به هیچ حریفى رحم نكرد تا ثابت كند پدیده كشتى است. بعد از اینكه وی در فینال جنجالى احمد آگرالى ترك را برد به اتاقش رفت، هنوز دوش نگرفته بود تا عرق مسابقه را از تنش بشوید كه صداى در اتاقش بلند شد. پشت در كسى نبود جز دانیل روبن فرانسوى. قهرمان مسابقه هاى جهانى 1967 و فینالیست المپیك مكزیكوسیتى. وی آمده بود تا از قهرمان ایرانى برنامه تمرین بگیرد.
موحد هم قول داد تا قبل از رفتن از تولیدو برایش برنامه تمرین بنویسد و نوشت. روز بعد دانیل روبن برنامه اش را گرفت. هیچكس فكر نمى كرد سال بعد كشتى گیر فرانسوى با كنار زدن حریفان روسى، ایرانى، ترك، ژاپنى و … روى سكوى قهرمانى تكیه بزند اما این اتفاق افتاد.
دانیل روبن در سال 1967 در دهلى نو قهرمان وزن 78 كیلوى جهان شد و در المپیك 1968 مكزیك نیز دو مدال نقره المپیك را در كشتى آزاد و فرنگى گرفت. روبن رمز اصلى قهرمانى اش در این دو سال را برنامه عبدالله موحد مى داند: من توسط این مربى ایرانى قهرمان جهان و المپیك شدم. اگر استقامت، استمرار و پشتكارم نبود، هرگز صاحب این پیروزى ها نمى شدم.» موحد هم در رقابت هاى جهانى 1968 دهلى نو براى سومین بار با مدال طلایى كه گرفت هم برترى اش را به رخ حریفان كشید و هم خط و نشانى جدید براى المپیك مكزیك.
موحد با پشتوانه سه مدال طلایش پا به مكزیك گذاشت. در آن مسابقات براى اینكه طلا را از دست ندهد از همان اول توفانی شروع كرد. موحد در دور اول گوردون كانادایى را با امتیاز برد، در دور دوم آلبرتو داریو آرژانتینى را ضربه فنى كرد. مارشاند فرانسوى، روست آلمانى و چاند هندى را در دور هاى چهارم تا ششم با امتیاز برد تا به مسابقه نهایى برسد.
در آن مسابقه عبدالله موحد با ولجف بلغار روبه رو شد. وی این مسابقه نفسگیر را یك بر صفر مى برد و با درخشش در آسمان مكزیك چشم همه را خیره کرده و به آرزویش مى رسد. قهرمانى در المپیك. قهرمان المپیك اما همراه كاروان ورزشى به تهران بر نمى گردد. مصدومیت پای، وی را مجبور مى كند براى درمان در مكزیكو سیتى بماند. قهرمان اما چند روز بعد با عصاى زیر بغل از پله هاى هواپیما پایین مى آید.
موحد همان روز به خبرنگاران مى گوید: «از سال 65 تا 67 سه مدال طلاى جهانى گرفتم اما طلاى المپیك ارزشش خیلى بیشتر است. تلاش كردم و خوشحالم به آن رسیدم.» كشتى گیر بابلسرى تا مدت ها بعد از المپیك درگیر مداواى پایش بود. وی باید تمرینات خاصى تا زمستان انجام مى داد. طبق توصیه پزشكانش زمستان به پیست آبعلى رفت تا قسمت دیگرى از مداواى پایش را انجام دهد. بردن پا زیر برف هاى كوبیده نشده پیست. نرمشى كه پایش را آماده تمرین مى كرد.
منوچهر لطیف كارشناس كشتى درباره موحد مى گوید: «آن زمان مثل حالا تمرینات بدنسازى امروزى نبود. موحد اما با كوهنوردى، پله زنى و طناب زنى و دویدن بدنش را روى فرم نگه مى داشت. وی آن موقع روزى یك ساعت مداوم طناب مى زد. تا به حال هم كسى نتوانسته ركوردش را بزند. بالا رفتن از طناب ضخیم آویزان در سالن نیز یكى دیگر تمرینات كشتى گیران آن زمان بود.»
عبدالله موحد بعد از این المپیك در پلاتاى آرژانتین چهارمین مدال طلاى جهانى اش را گرفت و سال بعد نیز در 1970 ادمونتون طلایش را دوباره تكرار كرد تا طلاى بازیهاى آسیایى بانكوك آخرین طلایش باشد. وی بعد از بازیهاى آسیایى بانكوك دیگر رنگ مدال را ندید. حتى در مسابقه هاى جهانى 1971 صوفیه. المپیك 1972 مونیخ بدشانسى آورد تا پایان كارش با تلخى همراه شود. موحد با المپیك شروع كرد و با المپیك هم رفت. مصدومیت كتفش در دور اول مسابقه باعث شد تا دیگر نتواند به كشتى هایش در دور بعدى ادامه دهد. پایانى تلخ براى دفتر كشتى او. مرد طلایى كشتى ایران اما هیچ علاقه اى به مصاحبه ندارد. نه در زمان جوانى اش و اوج عمر ورزشى اش و نه حالا.
