مرا شد مونس جان خوب دلجویی
خدا آیین، جفا دشمن ، حسن رویی
بهشتِ راحتِ عاشق،خوش الحانی ،نکو خویی
بهارِ گلشنِ امید،نورِ روشنی ، سرو سَمَنبر عَنبرین مویی
...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : يکشنبه 1387/05/27
بهشت راحت عاشق
| مرا شد مونس جان خوب دلجویی |
| خدا آیین، جفا دشمن ، حسن رویی |
| بهشتِ راحتِ عاشق،خوش الحانی ،نکو خویی |
| بهارِ گلشنِ امید،نورِ روشنی ، سرو سَمَنبر عَنبرین مویی |
| که گم کردست جنت خویش را در نُزهتِ گلزار ِ کوی او |
| زِ تاب ِ رَشک در تاب است خورشید جهان افروزپیشِ ماهِ روی ِ او |
| ز مهرش سینه ها گلشن، به یادش چشم دل روشن |
| شده آیینه ی جانها ز عکسش وادیِ اَیمَن |
| رُخش چون معنیِ زیبا به شعرِ زلف پیچیده |
| ز شرمِ مصرعِ قدش ،قیامت آب گردیده |
| کمان ابروش را تیر میزیبد ز مژگانش |
به قربانش دل و جانم ، دل و جانم به قربانش
| که دارد این چنین غارتگرِ صبر و شکیبی؟ |
| خوش حبیبی، بی رقیبی، |
| عَندلیبی نسترن پَر |
| ماه مَنظر،عدل گستر، داد پرور |
| باده ی وحدت به سر دارد |
| که کس را در نظر نارد |
| دو چشمش نشئه می بارد |
| ز عشق چشم خوش مژگان او جانم ستم پرور |
| که من چشمم سپید اندر رهِ ماهیست نا پیدا |
| سراسر سرِ سَر مستیِ این عالم ز مستوریِ آن نورست کو هم در اَزل یکتا |
| شده آشفته حالیهای من مطلق فراموشش |
| گَهی گوید ز حال در همِ من زلف در گوشش |
| که حال ِ بی دلان چون شد ز هجرانش |
به قربانش دل و جانم ،دل و جانم به قربانش
| کیَم؟ خاطر پریشانی ، به کار خویش حیرانی ، نه سر دارم نه سامانی |
| به غیر از صبر درد عاشقی را نیست در مانی |
| ندارم صبر، دارم از غم او سو خته جانی |
| گَهی سرگشته ی کویی،گهی در آتش از رویی ،گه آشفته ز گیسویی |
| به هر جا شور عشقی هست چون بلبل کشم هویی |
| در این گلشن نسیم آسا ز هر گل می برم بویی |
| مگر روزی |
| شفق رویی، کمان ابرو،سیه مویی ، خوش آیین ، پاک مردی، راد خویی |
| آید از اقصایِ نور لا مکان |
| آید از شرق رخش خورشید عالمتاب در سوزش |
| جهان ار لَمعه ی نورانیش هر لحظه در تابش |
| مکان و لا مکان از هستیِ جودش دمادم غرق در نازش |
| خدا داند که در اقلیمِ قلبم هر نفس غوغاست با یادش |
| غمش رازِ نهانِ من ،نگنجد در بیانِ من ، کزو سوزد زبان من |
| ز تاب عشق افتادست آتشها به جان من |
| به آهی می رود بر باد جسم نا توان من |
| رود در غم شب و روزم ، ز برق ناله می سوزم ، چو مرغ آتش افروزم |
| نمیدانم سر انجام من آشفته ی آ لفته ی آزرده ی بی خانمان آ خر چه خواهد شد؟ |
| در این ظلمتکده آ خر کدامین نور میتابد؟ |
| کدامین تیغ برنده میان قلب اهریمن ،دوباره راه می پوید؟ |
| کجا آن وعده ی پاک حقیقت فاش می گردد؟؟؟ |
| که از جانان خبر ناید |
| ز عاشق صبر می باید |
| محبت سر به سر زاریست! |
| محبوبی دل آزاریست! |
| رنجیدن ، ستم باشد |
| به هر تقدیر ، به طور و طرز ِشایاننش |
به قربانش دل و جانم ،دل و جانم به قربانش
تضمینی از شعر حزین لاهیجی بخش ادبی سایت تبیان
