ثواب آن دینار

دو روز بود که در خانه ی حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) چیزی برای خوردن پیدا نمی شد. حضرت علی(ع) از همسرش پرسید: در خانه غذایی هست؟

حضرت فاطمه(س) کمی مکث کرد و سپس گفت:نه، سوگند به خدایی که پدرم را افتخار نبوت داد. چیزی برای خوردن نداریم.

حضرت علی(ع) فکری کرد و گفت: پس چرا مرا از این وضع آگاه نکردی تا چیزی برایتان فراهم کنم.

حضرت فاطمه(س) سر خود را پایین انداخت و گفت: خجالت کشیدم که از تو چیزی بخواهم و بر آن توانایی نداشته باشی.

حضرت علی(ع) از جایش بلند شد. به خدا توکل کرد و از خانه بیرون آمد. او کسی را می شناخت که به او دیناری وام دهد. دینار در جیبش بود که در کوچه ها به «مقداد» برخورد. او با وضعی پریشان و در آن گرما، به دنبال غذایی می گشت. مقداد هم برای تهیه آذوقه بیرون آمده بود. حضرت علی(ع) به او نزدیک شد و به آرامی دینار خود را به مقداد داد. سپس به سوی مسجد حرکت کرد. در مسجد، پیامبر(ص) را دید. آنها نماز را به جای آوردند. پس از نماز، پیامبر(ص) رو به حضرت علی(ع) کرد و گفت: مرا به شام دعوت نمی کنی؟

حضرت علی(ع) شرمنده شد و گفت: مقدمتان را گرامی می داریم ای رسول خدا.

آن دو به سوی خانه آمدند. حضرت فاطمه(س) چون صدای پدر را شنید و نمازش تمام شده بود از محراب عبادت بیرون آمد و بر پدر و همسرش سلام کرد. پیامبر(ص) فرمود: دخترم حالت چطور است؟ غذایی برای خوردن آماده کن.

کاسه ای که در پشت سر حضرت فاطمه(س) بود و از آن بخار برمی خاست را نزد پدر گذاشت.

حضرت علی (ع) حیرت کرده بود. داخل کاسه خوراکی مطبوع دیده می شد. پیامبر(ص) لبخندی زد و فرمود: یا علی این خوراک ثواب آن دینار است. این طعام از سوی خداوند عالم است. یا علی! خداوند تو را همان کرامت داد که زکریا را و ای فاطمه! تو را همان قدر منزلت داد که مریم را مرحمت فرمود. هر زمان که زکریا در محراب به نزد مریم می رفت. می دید که خوراکی نزد او آماده است. می پرسید این غذا از کجا برای تو فراهم شده؟