مظهر غیرت و حیا

هـمـتـی خواهم از خدا،‌ عباس

تـا بـگـویـم تــرا ثـنــا عــبـاس

پـیــرو مـكـتـب عـــلــی ولـــی

مـظـهـر غـیـرت وحـیـا، عباس

درس مـردانــگــی بـعـالـــم داد

مـیـر اردوی كــربـلا ، عـبـاس

مـادر روزگــار گـشـتـه عـقـیـم

كـاورد در جـهـان تـرا،‌ عباس

در حـمـایـت ز دیـن حـق كردی

دیـن خود را بدین ادا ، عباس

عـبـد صـالـح تـوئی و بو فاضل

مـظهر جودی و سخا ،‌ عباس

چـشـم گـیتی ندیده چون تو دلیر

خـلـف پـاك مـرتـضی، عباس

از رشـادت فـكـنـده در صـفـیـن

لـرزه بـر جـان اشقیا ، عباس

چه بخوانم ترا كه خود خواندی

خـادم سـبـط مـصـطـفا،‌ عباس

از ارادت سـتـاده هـمـچـو غلام

در بــر شـاه كـربــلا، عــبـاس

دردمـنـدنـد عــــــالـمـی و بـــود

چــاره بـر درد بـی دوا، عباس

تـا جـهـان هست جاوادان مانـد

نـام سـردار كــربـــلا، عـباس

امـتـحـان داد در فــــداكــــــاری

پـســر شـاه لافـتــی، عــبــاس

تـشـنـه جـان داد بـر لــب دریــا

عقل مات است از تو یا عباس

آب را دیـــدی و نــنــوشـیــــدی

تشنه كردی تو آب را ،‌ عباس

ایكـه بـوسـیده چار حـجـت حق

دسـتـهـای تـو از وفـا، عـباس

دســت مـا گــیـر از ره یــــاری

گـره از كـار مـا گـشـا عـباس

رو« حیـاتــی » بـگیر دامن او

تـا كـنــد حاجـتت روا ،‌ عـباس