مرگ خشک در منطقه ساحلی
کودکان ساکت و خاموش در گوشه کلبه حصیری، کنار یکدیگر کز کرده بودند.
چشمهایشان در تب می سوخت. پوستشان شل و وارفته و شکم هایشان باد کرده بود.
مادر کنار آن ها نشسته بود. همگی با زبان بی زبانی از هر رهگذری که از کنار کلبه عبور می کرد، چیزی برای خوردن می خواستند. نیروی سخن گفتن برای آن ها نمانده بود.
مادر و فرزندانش آرام و خاموش در انتظار مرگ بودند.
در سالهای 1973 و 1978 چنین صحنه های دردناکی بارها و بارها در منطقه ساحلی که در شمال آفریقا واقع است، درست در جنوب صحرای آفریقا، اتیوپی و تمام آفریقای مرکزی و کمان بزرگی تا هندوستان به چشم می خورد.
در آن سال ها بلای وحشتناکی به نام خشکسالی و قحطی نازل شده بود.
خشکسالی آهسته و تقریباً پنهانی می آید. هیچ چیز ترسناکی مانند زلزله یا آتشفشان رخ نمی دهد و هیچ اتفاقی نمی افتد، فقط باران نمی بارد. پیش از آنکه ( مرگ خشک) بر منطقه ساحل سایه افکند، 5 سال تمام تقریباً هیچ بارانی نبارید و در سال 1973 میلادی بارش باران کاملاً قطع شد.
خشکسالی، قحطی نیز در پی دارد. روغن، شیر، آرد غلات و گوشت نایاب شد. در رودخانه ها فقط باقیمانده ناچیزی از آب های آلوده دیده می شود.
محصولات کشاورزی بر اثر گرمای شدید کاملاً خشک شدند.
گاوها، گوسفندها و بزها علوفه ای برای خوردن نمی یافتند و هر روز گله گله می مردند. 40 میلیون انسان بر اثر قحطی در آستانه مرگ بودند. تنها در ایالت « وولو » در اتیوپی روزانه 200 نفر بر اثر گرسنگی جان می باختند. هیچ کس آمار دقیقی از مردگان ندارد.
حرص و طمع و سودجویی انسان نیز بر قحطی و خشکسالی افزوده شد.
دزدان مسلح به روستائیانی که از شدت ضعف و گرسنگی، قدرت دفاع از خود را نداشتند حمله می بردند و هرچه می یافتند، غارت می کردند. هرکس هم در برابر آن ها مقاومت می کرد، کشته می شد.
آن هایی هم که برای فرار از قحطی و خشکسالی و دزدان به سمت جنوب- که هنوز دچار خشکسالی نشده بود- رهسپار می شدند، وضعی بهتر از آن ها نداشتند.
بومیان ساکن جنوب آن ها را به چشم دشمن می نگریستند، از این رو بسیاری از مهاجران نیز به کام مرگ فرو رفتند.
برگرفته از کتاب: چرا و چگونه؟
*******************************
مطالب مرتبط
