تا بر شد از نیام فلق برق خنجرش
برچید شب ز دشت و دمن، تیغ چادرش
آهسته پر كشید به آغوش شاخسار
تا كودك شكوفه نلغزد ز بسترش...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : چهارشنبه 1387/04/26
ناگه زسوی خانه یکی ایزدی سروش...
| بر تارك ستیغ بر آمد شعاع صبح |
| چونان پر خروس ز سیمینه مغفرش |
| موجى بر آمد از ز بر كوه زرفشان |
| پاشید بر كران افق زرّ احمرش |
| جیب افق، زرنگ شفق لاله گونه شد |
| بر آن نثار آمده بس درّ و گوهرش |
| نقّاش صنع از قلم زرنگار ریخت |
| شنگرف سوده در خط دیباج اخضرش |
| مشّاطه سحر به دو صد رنگ دلپذیر |
| آراست باغ و راغ بدست فسونگرش |
| پیك نسیم سر خوش و دلكش وزید و داشت |
| داروى جان ز رائحه مشك و عنبرش |
آهسته پر كشید به آغوش شاخسار |
| تا كودك شكوفه نلغزد ز بسترش |
| وا كرد چشم نرگس شهلا به بوسهاى |
| گلخنده زد ز عاطفت مهر پرورش |
| خورشید كم كم از افق دشتهاى دور |
| بر شد چنانكه كوه و دمن شد مسخّرش |
| پرتو فشاند بر سر هر كاخ و كومهاى |
| آفاق زنده گشت ز چهر منوّرش |
بر زد علم به پهنه گسترده زمین |
| تسلیم شد كران به كران در برابرش |
| تا بسترد ز روى زمین زنگ تیرگى |
| صد آبشار نور فرو ریخت بر سرش |
| تا چهر باختر برهد از ظلام شب |
| قندیل آفتاب بر آمد ز خاورش |
| ظلمت زدوده گشت ز سیماى روشنش |
| دهشت ربوده گشت ز رخسار عنبرش |
| آمد فراز مكّه و تا نقش كعبه دید |
| انبوه زر فشانده به هر كوى و معبرش |
| بیدار گشت مكّه، دیارى كه سالها |
| بد خفته و نبود به سر ذوق دیگرش |
| بگشوده گشت پنجرهها یك بیك بصبح |
| تا نور آفتاب بتابد به منظرش |
| خلقى برون شد از در هر آشیانهاى |
| هر كس به كار سازى رزق مقدّرش |
| آن یك به كوى آمد و آن یك به كارگاه |
| آن یك به ذوق آمد و آن یك به متجرش |
| جمعى روان شدند سوى كعبه كز نیاز |
| بوسند خاك پایگه آسمان فرش |
| بد كعبه در میانه آن شهر یادگار |
| از دوره خلیل و سماعیل و هاجرش |
| با چار ركن مهم استاده سرفراز |
حصنى كه هست قائمه هفت كشورش |
گوئى به انتظار كسى بود آن سراى |
| تا آید و چو جان بنشاند به مصدرش |
| ناگه در آن حریم مهین بانوئى كریم |
| پیدا شد و كرامت پیدا ز منظرش |
| او بانوئى ز جمله نكویان دهر بود |
| نادیده چشم عالم از آن نكوترش |
| حجب و وقار بود بر اندام زینتش |
| قدس و عفاف بود به رخسار زیورش |
| اندر قریش پاك زنى بود مردوار |
| بو طالب بزرگ پسندیده شوهرش |
| از خاندان هاشم و زدوده خلیل |
| زیبنده بانوئى و برازنده همسرش |
| مىخواست كردگار كزین خاندان پاك |
| نخلى بر آورد شرف و مردمى برش |
| مىخواست كردگار كزین زوج مهر زاد |
طفلى به عرصه آرد تابنده اخترش |
| مىخواست كردگار كزین دودمان پاك |
| مردى بپاى دارد چون كوه پیكرش |
| مىخواست كردگار فرازنده مهترى |
| كزان به روزگار نجویند بهترش |
| مىخواست كردگار كه میراث عدل و داد |
| بخشد به داده خواهترین دادگسترش |
| مىخواست كردگار ز دامان فاطمه |
| زوجى براى فاطمه بانوى محشرش |
| مىخواست كردگار یكى بحر گسترد |
| تا موج خیزد از دل در خون شناورش |
| مىخواست كردگار بر آرد برادرى |
| آب آور برادر و غمخوار خواهرش |
| مىخواست كردگار یكى خواهر آورد |
| تا بر كشد به دوش لواى برادرش |
| مىخواست كردگار كه در دشت كربلا |
| گلبوتهها ببیند و گلهاى پر پرش |
| مىخواست كردگار یكى طرفه قهرمان |
| تا جاودانه باشد یار پیمبرش |
| بازو چو بر گشاید بر بازوى ستم |
| بازوى او گشاید با روى چنبرش |
| اندر مصاف كفر چو شمشیر بركشد |
| بنیان كفر بر كند و عمر و عنترش |
| و اندر بر جماعت مسكین و دردمند |
| سیلاب اشك بارد از دیده ترش |
| گاهى یتیم را بنوازد چونان پدر |
| گاهى صغیر را به عطوفت چو مادرش |
| زهرى به كام دشمن و شهدى بكام دوست |
| كاین طرفه را بنام بخوانند حیدرش |
| طفلى چنان كه قافیه سازان روزگار |
واماندهاند در بر طبع سخنورش |
| طفلى چنانكه دیده بینندگان ندید |
| مانند او به عرصه محراب و منبرش |
| طفلى چنانكه رایت اسلام از او بلند |
| كوتاه دست ظلم ز عزم توانگرش |
توفنده همچو رعد به پیكار دشمنان |
| لرزنده همچو بید به نزدیك داورش |
| دستیش بهر كوشش و هنگامه و نبرد |
| دستى پى حمایت مظلوم و مضطرش |
| دستیش بهر بخشش و انفاق و التیام |
| و ز بهر انتقام برون دست دیگرش |
| دستیش بهر چاره و درمان دردمند |
| دست دگر به قبضه شمشیر و خنجرش |
| دستى به پایمردى از پافتادگان |
| دستى به پاسدارى اسلام و دفترش |
| دستیش بر پرستش و پیمان و پاس حق |
| دستیش بر ستیزش بتخواه و بتگرش |
| دستى بسوى خالق و دستى بسوى خلق |
دستى پى نوازش و دستى به كیفرش |
دستى بسوى تیره گردنكشان دراز |
| دستى بسوى میثم و عمّار و بوذرش |
| با این دو دست و بازوى مردانه |
| دیگر كراست نام ید اللّه فراخورش |
*** |
| چشمش بدان سراى كه تا صاحب سراى |
| آید به پیشباز و بخواند به محضرش |
| آن روز میهمان خدا بود فاطمه |
| یا للعجب كه خانه فرو بسته بد درش |
| او را ودیعهاى ز خدا بود در مشیم |
| مىخواست تا ودیعه نهد در برابرش |
| لختى به انتظار به گرد حرم گذشت |
| سوزنده از شراره آزرم پیكرش |
| ناگه ز سوى خانه یكى ایزدى خروش |
| بنواخت گوش خلق ز مضراب تندرش |
| پهلو شكافت خانه و شد معبرى پدید |
| خانه خداى، فاطمه را خواند در برش |
| و آنگه بهم بر آمد آن سهمگین شكاف |
| آنسان كه هیچ دیده نیارست باورش |
| بعد از سه روز باز پدید آمد آن شكاف |
| چونان صدف ز سینه بر او درّگوهرش |
| بنهاد گام فاطمه بیرون از آن سراى |
| شادان ز میزبانى دادار اكبرش |
| اندر مطاف خانه بدیدند جمله خلق |
| طفلى چو ماهپاره در آغوش مادرش |
| طفلى چنانكه مادر هستى نپرورد |
| دیگر چو او به دایره مرد پرورش |
| طفلى چنانكه خامه صورتگر خیال |
آنسان كه نقش اوست نیارد مصوّرش |
| خواهم مدیح گفتن فرزند كعبه را |
| باشد كه را مدیح ید اللّه میسرش |
| آنرا كه زیب قامت او «هل اتى» بود |
| آنرا كه هست افسر «لولاك» بر سرش |
آنرا كه در مجاهدت و طاعت و سخى |
| ایزد ستوده است به قرآن مكرّرش |
| آنرا كه گر نزاد همى مادر زمان |
| هستى عقیم بود ز پورى دلاورش |
| آنرا كه تا نهال مساوات بر دهد |
| آتش نهاد در كف اعمى برادرش |
من چون مدیح گویم آنرا كه در نبرد |
| مردان روزگار بخواندند صفدرش |
من چون مدیح گویم آنرا كه در نماز |
| بخشود بر فقیر نگین به آورش |
| من چون مدیح گویم آنرا كه مصطفى |
| بگزید بهر فاطمه شایسته دخترش |
من چون مدیح گویم آن یكّه مرد را |
كز رزم بر نتافت عنان تك آورش |
| من چون مدیح گویم آنرا كه در غدیر |
| بنشاند كردگار بجاى پیمبرش |
| گویندگان سرودهاند بسیار جامهها |
| از من چنان نیاید ستودن ایدرش |
من این سخن سرودم و شرمندهام ز خویش |
كز قطره كمترم بر پهناى كوثرش |
| باشد كه در شمار مرا توشه آورد |
| یك ذره از غبار قدمهاى قنبرش |
| گفتم من این قصیده به معیار آنكه گفت |
| صبح از حمایل سحر آهیخت خنجرش |
