خاتون آفتاب

زینب! برخیز که هنوز، کاروان کربلا چشم به دستان نوازشگر تو دوخته است .

برخیز! که هنوز این خاک سوخته، خنکای نسیم نگاه تو را فریاد می‏زند ... و این صحرای تشنه، محتاج شبنمی از چشمان‏توست که به گل نشیند .

هنوز بر فراز بلندای نیزه‏ها، نام مقدس تو، فریاد می‏شود و پیکرهای خون آلود، قیام تو را چشم انتظارند ...

هنوز گهواره کودکان، تلنگر دستان تو را می‏طلبد و گلدسته‏ها اذان یاد تو را زمزمه می‏کند .

هنوز پشت همه پندارهای سرخ، پشت همه زمان‏های کبود، پشت همه پیشانی‏های شکسته، پشت همه زخم‏های شکوفا، خیال تو می‏وزد و هنوز زمین پس از سال‏ها، معجزه‏ی پیامبر گونه‏ات را در شام فراموش نکرده است ...

خاتون آفتاب! کودکان را به که می‏سپاری؟ شام را بیش از این در تیرگی زنجیرها، فرو مگذار و دل‏های ویران از عشق را بیش‏از این خراب مکن!

در خرابه‏های شام هنوز طفلی، سرگردانی لحظات را خون می‏گرید و در نی‏نواترین لحظات، اسبی تکیده، رد پای مهربان تورا مبهوت است .

برخیز! تنهاترین پیام رسان زن! که آنچه در خون به تماشا نشستی جز زیبایی نبود و آنچه در زخم‏ها و تشنگی‏ها، دیدی، جز روشنی،

برخیز! ای خاتون شرقی‏ترین!

بس است جان سوزی دل‏ها در کربلا و دلتنگی روزهای بی‏برادری بس است، پریشانی خیمه‏ها در عاشورا و غریبی شام در مرثیه تشنگی .

بس است، دل مردگی زمین در نی‏نوا و خاموشی لب‏های عطشان!

بس است، جانگدازی سرها بر فراز نیزه‏ها و تلاوت زخم آگین حنجره‏های سوخته، ای مفهوم مجسم (ما رایت الا جمیلا) ای پر افتخارترین تاریخ مظلومیت! افشا کننده پرونده سیاه خاندان یزید! خون علی (علیه‌السلام) و فاطمه (س) در رگ‏های تو جاری‏بود که عظمت دروغین بت‏ها را در هم شکستی و فریاد خون‏خواهی را در ذهن وجدان‏های خفته بیدار نمودی!

ای نفس مطمئنه! پیامبر کاروان کربلا! اسطوره پرستاری! در سوزناکی فریادها! تاریخ، بهترین گواه صبوری توست، درتجلی‏گاه خونین تن‏های پاره پاره، به راستی، کدام جانفشانی بالاتر از اینکه: (او کشته نمی‏شود، مگر من هم با او کشته شوم) کدام عشق زیباتر از اینکه مصیبت‏ها را هدیه خدا بدانی، ای مصیبت کشیده بزرگترین مصایب عالم! نام تو، برابر همه گذشت‏از خویشتن است; کانون مهر و عشق است، فرهنگ پایداری است .

ای تاریخ گویای نهضت عاشورا! زینب!

منبع:

ماهنامه موعود جوان، شماره 21