بوى تعفن دروغ
رسول خدا صلى الله علیه و آله می‌فرماید:
«انّ المؤمنَ اذا كذب بغیرِ عُذر لَعنه سَبعونَ الفَ ملك و خرجَ مِن قلبهِ نتن حتى یبلغ العرش (1)؛ مؤمن هرگاه بدون عذر دروغ بگوید، هفتاد هزار ملك، لعنتش مىكنند (یعنى از خدا مىخواهند كه از رحمت خود دورش سازد، مورد لطفش قرار ندهد) و نیز بر اثر دروغ، بوى تعفن از قلبش بیرون مىآید كه جهان را پر مىكند و مىرود تا به عرش خداى برسد.»
هر گناهى صورتى در پرده دارد كه در عالم بصیرت و حقایق، بدان نمایان مىشود؛ كسى كه شایستگى پس زدن این پرده و دیدن حقایق را داشته باشد، شاید بتواند چهره كریه و زشت پنهانى گناه را ببیند؛ چنان كه نیكوكارىها نیز هر كدام صورتى بسیار زیبا در عالم مثال دارند، كه اگر چشم دل به آن عالم گشوده شود، آن چهرههاى زیبا را خواهد دید.
دروغگو نیز در آن عالم، چهرهاى زشت و صورتی منفور دارد كه یكى از خصوصیات آن، بوى گندى است كه از قلبش خارج مىشود كه آسمانیان و ملكوتیان را از او بیزار و متنفر مىسازد.
دروغگو را مادامى كه دروغ مىگوید در آن عالم قدس راهى نیست. عالم قدس، جهان آسایش و خوشبختى است. چگونه مىشود كسى را در آن جهان، بار باشد، در صورتى كه قدسیان از وجودش در عذاب باشند.
دروغگو، در این جهان، رسوا و سخنانش نزد همه كس بى ارزش مىباشد.
مىگویند: دروغ كه از دور مىآید، یك پایش مىلنگد، یعنى همه كس دروغ را تشخیص مىدهد.
ممكن است كسانى دروغِ دروغگو را به رخش نكشند، ولى در دل از او بیزار باشند و براى سخنش اعتبارى قائل نباشند؛ و در پشت سر، دروغگویى او را به دگران بگویند و تعفن رسوایى او را پراكندهتر مىسازند.
پی‌نوشت:
1- محمد بن محمد سبزوارى، جامع الاخبار، ص 417، فصل فی الكذب و الصدق، ح 1158.
منبع:
شب پنج‌شنبه، ج 4، سید رضا صدر.
