هفت سال با عمو پورنگ
پس از گذشت 7 سال از پخش زنده برنامه «عمو پورنگ» بنا به صلاح دید مسئولان و دست اندركاران، پخش این برنامه به پایان رسید.
برنامه‌ای كه در زمان پخشش كودكان زیادی را جذب كرد و سهم عظیمی از تماس‌های تلفنی مردم با شبكه اول سیما را به‌خودش اختصاص داد. اما اینجا یك سؤال مطرح می‌شود؛ چرا برنامه‌ای با چنین محبوبیتی باید به این زودی به پایان برسد.
تهیه‌كننده این برنامه توقف آن را موقتی اعلام كرده و این نوید را می‌دهد كه به‌زودی این برنامه با ساختاری جدید به روی آنتن خواهد رفت. باز هم اینجا یك سؤال دیگر مطرح می‌شود؛ چرا برای ادامه برنامه ای كه مخاطبان زیادی داشته است و از همه مهم‌تر مخاطبانش دوره حساسی را می‌گذرانند، در طول مدت پخش زنده، برنامه ریزی طولانی مدتی نشده است.
این دو سؤال با توجه به مواردی كه این برنامه را محبوب كرده است، قطعا جواب سخت و دور ذهنی نخواهد داشت. راز محبوبیت این برنامه را در چند عنصر ساده می‌توان یافت: ارتباط گیری درست مجری با توجه به سن كودك، طنز دلنشین، زبان دلپذیر و از همه مهم‌تر خلاقیت و نوآوری كه در برنامه «عمو پورنگ» دیده شد و به دل بچه‌ها نشست.
در سالهایی كه اجرای برنامه برای كودكان یك امر جدی محسوب می‌شد و وظیفه مجری نصحیت صرف بود، حضور عمو پورنگ با آن لباس‌های رنگی و حركات شاد و خواندن اشعار شاد، وجه دیگری از چهره یك مجری كودك را نشان داد و این چهره چنان به دل بچه‌ها نشست، که خیلی زود در ارتباط های تلفنی با برنامه به او لقب عمو دادند. لقبی که به معنی پذیرفتن این چهره جدید در جمع خانواده ها بود.
طبیعی است كه بعد از گذشت مدتی یك برنامه افت كند و بعد از چند سال
هر برنامه‌ای نیاز به روتوش و بازنگری داشته باشد. از این موضوعات سازندگان برنامه «عمو پورنگ» بی‌خبر نبودند، به همین دلیل هم در این 7سال تغییراتی را در شكل و اجرا داده‌اند.
نكته‌ای كه نباید در این میان فراموش كرد اصول برنامه‌سازی تلویزیون است كه اساس آن به شناخت مخاطب برمی گردد، مخاطبان برنامه‌های تلویزیونی دو دسته هستند؛ مخاطبان ثابت و مخاطبان متغیر.
مخاطبان ثابت از نامشان پیداست كه چه ویژگی‌های دارند. در این میان تكلیف برنامه ساز هم مشخص است، اوست كه باید با ایجاد تنوع و نوآوری در كار، مخاطبان ثابت خود را پای تلویزیون نگه دارد. اما برنامه‌سازی برای گروه دوم شیوه خاص خودش را دارد. این گروه مخاطبان سال به سال تغییر می‌كنند، اما برنامه ثابت است. به همین دلیل نیاز نیست كه شكل برنامه تغییر كند. هر برنامه برای مخاطب جدیدی كه تازه مشتری تلویزیون شده است، اگر معیارهای لازم را داشته باشد، جذاب خواهد بود. مخاطبان گروه سنی كودك و نوجوان شامل این گروه می‌شوند. این گروه به‌دلیل شرایط سنی كه دارند، به سرعت از یك برنامه به برنامه های دیگر تلویزیونی علاقه‌مند می‌شوند. پس از مدتی از برنامه دوران كودكی تنها یادی می‌ماند و نوستالژی برای همان یک یا چند نسل.
طبیعی است كه محتوای برنامه‌های این گروه، حرف اول را می‌زند. در این برنامه‌ها محتوا، شكل و فرم را تعیین می‌كند. در این نوع برنامه‌سازی، گروهی متشكل از برنامه‌ساز و گروهی متخصص كه صرفا برنامه ساز نیستند خطوط فكری برنامه و نیاز مخاطب را تعیین می‌كنند. این با تكمیل یكدیگر در پشت برنامه، به نقاط جدیدی دست می‌یابند و درنهایت نتایج به دست آمده به نفع گروه خواهد بود، در این صورت دیگر مجری یك تنه بار برنامه را به دوش نمی‌كشد و برنامه هم به تكرار نمی‌رسد و هر بار بنا به نیاز مخاطب تغییر شكل و رویه می‌دهد. اگر این مسائل را در نظر بگیریم باید گفت كه برنامه «عمو پورنگ» هنوز از تمام توان و پتانسیل خودش استفاده نكرده بود و هنوز خیلی زود بود كه به تعطیلی این برنامه فكر شود.
منبع : همشهری
