یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور      کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل بد دیده حالت به شود دل بد مکن                 وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز برتخت چمن                چتر گل بر سرکشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گردو روزی بر مراد ما نرفت  دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

هان نشو نامید چون واقف نئی از سر غیب      باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

در بیابان گربه شوق کعبه خواهی زد قدم       سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید        هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب    جمله می داند خدای حال گردان غم مخور

حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار   تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی          دل بی تو به جان آمد وقتست که باز آیی

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند      دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دیشب گله زلفش با باد همی کردم        گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند     اینست حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مهجوری دور ازتو چنانم کرد   کزدست بخواهد شد پایان شکیبایی

یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم         رخساره به کس ننمود آن شاهد هر جایی

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست        شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی          وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم         لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

فکرخود و رای خود در عالم رندی نیست            کفرست درین مذهب خودبینی و خودرایی

زین دایره مینا خونین جگرم می ده         تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد        شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی